در میان هیاهوی به وجود آمده در مورد جدایی طارمی و رضائیان از پرسپولیس و سفر آنها به ترکیه، در میان افشاگری های مختلف در مورد عدم یا نحوه پرداخت دستمزد این بازیکنان در سفره‌خانه و قهوه‌خانه که نشان از ضعف شدید مدیریت باشگاه پرسپولیس داشت، در میان شاخ و شانه کشیدن بوقچی‌های پرسپولیس برای رئیس فدراسیون و این دو بازیکن و در میان جنگ برانکو و کی‌روش که آتش دودزایی ساخته علیه منافع ملی، افشا شد که طارمی از پرسپولیس چهار میلیارد و چهارصد میلیون خواسته است.
اینکه بازیکن برای خودش و با توجه به کارنامه‌اش پولی طلب کند طبیعی است و در این مقال هم نمی‌گوییم آقای گل فوتبال ایران این مبلغ نمی ارزیده است بلکه به این نکته می‌پردازیم که چرا با وجود فشارهای وزیر ورزش و تقلای این مدیر برای کم کردن مبلغ قراردادها، همه دلایل رفتن طارمی از پرسپولیس همین چهار میلیارد و چهارصد میلیون تومانی نیست که این بازیکن طلب کرده است؟
محمود گودرزی منتقد بود که چرا مدیران قبلی زیاد هزینه کرده‌اند و حتی افشاگری هم کرد و معاون وزیر لیست دستمزد بازیکنان و کادر فنی را منتشر هم کرد اما امروز اعداد بیش از سه برابر قبل به گوش می رسند. چند روز قبل رویانیان اعلام کرد که برخی بازیکنان پرسپولیس بیش از دو میلیارد دستمزد دارند.
در این سو و در استقلال هم امید ابراهیمی، سیدمهدی رحمتی، وریا غفوری، بختیار رحمانی، کاوه رضایی و خسرو حیدری همگی بیش از یک و نیم میلیارد گرفته‌اند و اگر حاج‌صفی هم به آنها اضافه شود مبلغ او را هم لابد باید با طارمی مقایسه کرد.
البته این رقم های میلیاردی تنها مربوط به باشگاه استقلال نمی شود و در تیم هایی مثل پرسپولیس، تراکتورسازی، ماشین سازی و چند تیم دیگر نیز هستند بازیکنانی که بالای یک و نیم میلیارد تومان دریافت کرده اند و البته کسی صدایش در نمی آید.
فوتبال ورزشی درآمدزا و البته گران است، در ایران هم درآمدها را صدا و سیما برمی دارد و می رود و فقط هزینه ها می‌ماند برای باشگاه ها، اسپانسرها هم این روزها درآمدهای مختلفی از کنار این باشگاه ها دارند که نمونه آن مصاحبه ای است که امیر عابدینی انجام داد و اعلام کرد درآمد پرسپولیس « و احتمالا استقلال با رقمی مشابه» بیش از صد میلیارد تومان بوده است.
اینها را نوشتیم تا بگوییم با صرفه جویی‌های سقف دار که موجب فرار مغزها از فوتبال ایران می‌شود« نمونه اش طارمی و رضائیان هستند و شاید شهباززاده» موافق نیستیم اما بحث ما این ست: وزیر که منتقد بود و حتی با امیر قلعه نویی و منصوریان و مظلومی سیصد و پنجاه میلیون تومان توافق کرد – که البته هیچکدامشان با این مبلغ کار نکردند- این اعداد را می‌شنود؟
مهمتر از همه اینها این است که این بازیکنان با کیفیت فنی پایینی که دارند عملا به چنین رقم هایی نمی ارزند اما متاسفانه مدیران فوتبال ایران چشمانشان را بر مسائل فنی می بندند و صرفا براساس اسم بازیکنان و جاروجنجالی که به راه می اندازد و به کمک دلال ها به او پرداخت می کنند.
برخی برای این فوتبال کیسه دوخته اند و با وجود اینکه سالهاست پول کلانی به جیب می زنند اما ظاهرا هنوز کیسه شان پرنشده و هر فصل بازیکنانی که ارزش فنی بالایی ندارند را به چندین برابر قیمت می فروشند تا پول بیشتری عایدشان شود.
اگر چنین نبود در پایان لیگ پانزدهم باید چند بازیکن از بین این میلیاردی ها به تیم های خارجی ترانسفر می شدند. اما نه تنها بازیکنی از بین آنها به تیم های اروپایی نرفت بلکه تیم های آسیایی هم خواهان چنین بازیکنانی نشدند. طارمی و رضاییان هم اگر رفتند رقم هایی دریافت کرده اند که از ایران کمتر است.
