برنامه نود شب گذشته در ادامه نظرسنجی‌های ادامه‌دار خود، موضوع انتخاب بهترین مربی خارجی را بعد از چند هفته تاخیر روی آنتن برد که این نظرسنجی با اختلاف جزیی به سود کارلوس کی‌روش به پایان رسید. این، میدانی بود که کی‌روش و برانکو مربیان فعلی و سابق تیم‌ملی فوتبال ایران را در شرایط رقابت و رویارویی قرار داد. اگرچه این دو هرگز در گفتگوهای رسمی موضعی مقابل هم اتخاذ نکرده‌اند اما به جهت حضور گسترده مردم در این نظرسنجی پیامکی و میل به برنده شدن، یقینا اولین مسابقه این دو شکل گرفته است. از آنجایی که از برانکو به عنوان یکی از نامزدهای جانشینی کارلوس کی‌روش نام برده می‌شود و با توجه به اینکه وی پیش از این سرمربی تیم‌ملی بوده است، یقینا فضای بین این دو مربی نمی‌تواند چندان گرم باشد اما دمیدن به این سرما ممکن است تبعاتی جدی در پی داشته باشد.
این متن به جهت ایرادهای ساختاری این نظرسنجی و کم ارزش بودن نتیجه آن نگاشته شده است چراکه به نظر این کارهای هیجانی با توجه به موقعیت برنامه نود در فوتبال ایران درنهایت سودی در پی نخواهد داشت. اما برسیم به اینجا که چرا نتیجه این نظرسنجی (فارغ از اسم برنده) چندان قابل تکیه نیست:
* مهمترین چیزی که از ارزش نظرسنجی شب گذشته برنامه نود می‌کاهد، تاثیر بردار زمان بر نتیجه احتمالی است. یقینا کی‌روش در فردای بازی ایران مقابل آرژانتین با اختلاف جدی برنده هر نظرسنجی‌ای بود و البته برانکو در فردای دربی می‌توانست هر رقیبی را شکست بدهد. با توجه به جو احساسی بین هواداران فوتبال، نتیجه به دست آمده مربوط به دوشنبه شب سیزدهم اردیبهشت است و در هر زمان دیگری، این اعداد و ارقام تغییر خواهند کرد.
* متر و معیارهای کیفی در نظرسنجی‌های عمومی چندان لحاظ نمی‌شوند کمااینکه علی پروین به عنوان بهترین مربی ایرانی بعد از انقلاب انتخاب شده است، فارغ از اینکه او با وجود قهرمانی‌های پیاپی با پرسپولیس در دهه 60 از نظر کیفی چقدر در فوتبال ایران پیش‌برنده یا باعث عقب‌گرد بوده است. درباره مربیان خارجی هم همین طور؛ نام‌هایی مثل ایویچ، بلاژویچ، دنیزلی و ... حتی وارد این نظرسنجی نشدند. اگرچه ممکن است اثر وضعی آنها به مراتب بیشتر از برخی حاضران در این نظرسنجی بوده باشد.
* نتیجه نظرسنجی‌های اینچنینی در نهایت منجر به هم افزایی نخواهد شد. همانطور که انتخاب منتخب فوتبال ایران بعد از انقلاب موجبات تکدر بازیکنان قدیمی فوتبال ایران را فراهم کرد و البته طرفداران استقلال را رنجاند. آنها (منطقی یا غیرمنطقی) سهم بیشتری در جمع 11 مرد پس از انقلاب طلب می‌کردند و به اکثریت پرسپولیسی این تیم منتخب انتقاد داشتند. از آنجایی که هر امر ساده در فوتبال ایران با کری‌های نازل باشگاهی گره می‌خورد بنابراین رقابت جبهه پرسپولیسی‌ها و استقلالی‌ها و فراوانی، اشتیاق یا امیال غیرفوتبالی آنها نیز همیشه در نظرسنجی‌های اینچنینی تاثیر خود را خواهد گذاشت.
* مهمتر از هر چیز دیگر اینکه فوتبال ما نیازی به رقابت بین یک مربی ملی کارنامه‌دار و یک مربی باشگاهی با کیفیت ندارد. اگر ما زمینه‌ای را برای رقابت و تفاخر غیرورزشی این دو مربی به یکدیگر ایجاد کردیم، سهم خود را در اتفاقات بعدی احتمالی بین این دو خواهیم داشت. اگرچه کی‌روش و برانکو تا به امروز هرگز کلامی علیه یکدیگر صحبت نکرده‌اند، اما در روزهای سخت امکان بروز هر اتفاقی وجود دارد. چیزی که قبلا به کرات تجربه‌اش کرده و آثار سوء آن را چشیده‌ایم.
