سرخپوشان دیروز برابر فولاد هم مانند تمام بازی‌های این فصل برای کسب پیروزی به میدان آمدند و ارائه‌گر یک فوتبال تهاجمی بودند و در همان 15 دقیقه ابتدایی نه تنها به گل رسیدند بلکه حداقل 2، 3 موقعیت صددر‌صد هم به دست آوردند که روی ضعف‌های انفرادی یا بدشانسی از دست رفت. پرسپولیس در فاز تهاجمی به بهترین شکل ممکن موقعیت ایجاد کرده و توپ را به گردش درمی‌آورد و بازیکنان این تیم در همه نقاط زمین به خوبی یکدیگر را پیدا می‌کنند و تعداد پاس‌های رد و بدل شده این تیم بالاتر از استاندارد فوتبال ایران است.
پرسپولیس در حالی دیروز فولاد را در منگنه قرار داده بود که این تیم در 4 بازی آخرش 10 امتیاز گرفته بود و به نسبت نیم‌فصل اول، تیمی متحول شده بود اما به جز تک‌حملات و موقعیت‌هایی که بیشتر روی ضعف فردی مدافعان پرسپولیس به دست آورد، کار خاصی در این میدان نکرده بود.
همین ضعف‌های دفاعی باعث شده که نتوان پرسپولیس را کامل‌ترین تیم ایران دانست، زیرا طبیعتاً تیمی که قدرت تهاجمی بالایی داشته باشد، می‌تواند از ضعف مدافعان پرسپولیس بهره لازم را ببرد و دقیقاً به همین دلیل است که برانکو ترجیح می‌دهد تیمش در طول بازی بر حریف خود فشار آورده و اجازه ندهد تیم مقابل به دروازه‌‌اش نزدیک شود.
پرسپولیس که اکنون به تنهایی بهترین خط حمله لیگ را دارد، باید فکری هم به حال موقعیت‌هایی که از دست می‌دهد، بکند، زیرا موقعیت‌هایی که به گل تبدیل نمی‌شود هم از حالت استاندارد بیشتر است و چه بسا در برخی بازی‌ها با قانون «گل نزنی، گل می‌خوری» به ضرر سرخپوشان تمام شود.
این پرسپولیسی که در بازی با ذوب‌آهن و بازی دیروز با فولاد دیدیم، توانایی حتی رسیدن به قهرمانی لیگ را دارد، زیرا اکنون در دو امتیازی استقلال تهران (با یک بازی بیشتر) و 3 امتیازی استقلال خوزستان است و این یعنی اینکه سرخ‌ها بیشتر از هر زمان دیگری به قهرمانی نزدیک هستند.
