استقلالی که دیروز در قالب اول تیم لیگ پانزدهم روی پرده نمایش آمد، هرگز نشانی از آن تیم باصلابت، پیروزی‌خواه و مشتاق به کسب قهرمانی در خود نداشت. آبی‌های پایتخت به لحاظ نظم تاکتیکی و حتی تکنیکی تیمی نبودند که انتظار می‌رفت و از منظر فنی تا قعر جدول نزول کردند و در دقایقی از بازی نیز آنچنان تحت تأثیر اشتها و انگیزه بازیکنان گمنام همنام اهوازی بودند که تا شکست نیز پیش رفتند. دیروز می‌توانست فرصت بزرگی باشد برای استقلالی که می‌خواست در لیگ حرف اول را بزند و فاصله امتیازی‌اش را فزونی بخشد اما مجال‌ها یکی پس از دیگری از کف رفت و نتیجه بازی بی‌انضباط و سرشار از اشکال تیم مظلومی تساوی مقابل ضعیف‌ترین تیم لیگ بود.
تیمی که می‌خواهد بر بام فوتبال ایران تکیه بزند اینچنین ره به جایی نخواهد برد و با سبک و سیاق پراشکالی که در هفته نوزدهم دیده شد شاید به همان سرنوشتی دچار شود که در هفته‌های پایانی نیم‌فصل دیدم. استقلال روزی درجا زد که از نتایج همه مدعیان آگاه بود و پیش‌بینی می‌شد با بردی پرگل نه تنها اندوخته بیشتری به چنگ می‌آورد بلکه تفاضل گل خود را هم بهبود می‌بخشد اما ناامیدی تمام دستاوردی بود که استقلال در بازی فوق آسان دیروز به چنگ آورد. استقلال در بزنگاهی از برتری بیشتر عددی بازماند که پرسپولیس در اصفهان با آن نمایش زیبا نتوانست بیش از یک امتیاز به تهران ببرد و سایپا و صبای قم به عنوان مدعیان ثانویه نیز مقابل حریفان خود زانو زدند.
حال برای استقلالی که قهرمانی را هدف گرفته یک راه بیشتر باقی نیست. اینکه مسائل را به هر شکلی حل کند و در هفته‌های پرتلاطم آتی که با غول‌های لیگ مصاف دارد، امتیازهای لازم را به چنگ آورد. تیمی که دیروز در قالب استقلال به میدان رفت اگر با همین سیاق مقابل نفت و دیگر مدعیان ظاهر شود، بی‌تعارف شانسی برای کسب پیروزی نخواهد داشت و شاید در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن روی همین نوار تساوی‌ها گام بردارد که ریسک بزرگی خواهد بود و یک لغزش کافی است تا تیم‌هایی همچون استقلال خوزستان، ذوب‌آهن و حتی پرسپولیس را - که از نظر فنی اکنون یکی از بهترین تیم‌های فوتبال ایران است - به بهره کافی برساند.
در هفته‌های آتی عمیقا نقش پرویز مظلومی در استقلال پررنگ خواهد شد. اوست که باید تیمش را از نظر شخصیتی و فنی آماده و مهیای بازی‌های دشوار آتی کند. استقلال در بازی هفته گذشته مقابل ذوب‌آهن هم برنامه چندانی برای پیروزی نداشت و به نظر می‌رسد که مظلومی تیمش را برای رسیدن به حداقل‌ها به میدان می‌فرستد و از آن برنامه محوری نیم‌فصل نخست فاصله گرفته. شاید همین دیدگاه‌ها و بازی‌های محتاطانه است که استقلال را به رغم صدرنشینی صاحب تماشاگران چشمگیری نمی‌کند. گرچه شاید رایگان شدن تماشای بازی‌های ورزشگاه آزادی بتواند یاری‌رسان آبی‌ها باشد اما استقلال با پیشینه هفتاد سال قدمت و صدرنشینی لیگ و رسیدن به فینال جام لیگ پانزدهم باید در این بزنگاه‌ها صاحب تماشاگران بیشتری باشد و لااقل از این مزیت بزرگ بهره کافی بجوید و اینطور نگران آینده خویش نباشد. استقلال علی‌الظاهر دشمنی دارد به نام استقلال که خود باید بر آن فائق آید.
