در پرونده مس رفسنجان با خداداد افشاریان و برخی مدیران فدراسیون فوتبال برخورد شد اما هنوز کسی به بزرگترین لطمه او به داوری ایران ورود نکرده و امیدواریم روزی به ماجرای حذف نام « علیرضا فغانی » از لیست بین المللی داوری ایران نیز رسیدگی شود. خبرورزشی اولین رسانه‌ای بود که در زمان وقوع آن اتفاق نسبت به مسائل پشت پرده افشاگری کرد و متاسفانه حالا ثابت شده که همه چیز حقیقت داشت. برخی فکر می کنند بزرگترین جرم افشاریان همین پرونده مس و تغییر نتایج چند بازی بوده اما ضربه ای که او به داوری زد تاثیری فراتر از سرنوشت یک بازی یا تیم یا جام داشت.
هر کشور برای ظهور و بروز یک استعداد میلیون‌ها دلار هزینه می‌کند. یک استعداد ورزشی در هر رشته و شاخه به تورنمنت‌ها و مسابقات مختلف اعزام و وقتی با تجربه می‌شود، می‌تواند تا سال‌ها برای کشورش افتخارآفرینی کند. ما اینجا هیچ برنامه مشخص و مدونی برای کشف، رشد و پرورش استعدادهایمان نداریم و وقتی یک استعداد مثل گل خودرو با زحمت و لیاقت شخصی و با حمایت و هزینه خانواده به بالاترین سطح تخصص خود می‌رسد، با تنگ نظری و حسادت خیلی راحت او را از سر راه برمی‌داریم....
زمانی که اسم علیرضا فغانی را از لیست بین المللی فوتبال ایران درآوردند، او فقط ۴۳ سال داشت. قانون قدیمی فیفا و بازنشستگی داوران در ۴۵ سالگی برداشته شده بود و فغانی می‌توانست تا زمانی که آمادگی داشته باشد، در میادین بین‌المللی با پرچم ایران سوت بزند. خود فغانی چند روز قبل در گفتگوی افشا کرد که آن زمان به تمام افراد تصمیم گیر و مطلع در کمیته داوران سپرده بودند که تا دو هفته خبر حذف فغانی از لیست بین المللی رسانه‌ای نشود. او زمانی متوجه شد که دیگر در لیست ایران نیست که فقط چند ماه تا جام جهانی 2022 فرصت باقی مانده بود. یک جنایت در حق یک قهرمان ملی...
علیرضا فغانی آنقدر در فیفا و ای اف سی اعتبار داشت که به صورت شخصی و ویژه او را به جام جهانی دعوت کردند اما خیلی راحت مقابل نام او پرچم استرالیا نقش بست. الماسی که با سختی به اینجا رسیده بود، در اوج تجربه دو دستی تقسیم تقدیم سرزمین کانگروها شد. همان موقع خبرورزشی نوشت که بهانه جوانگرایی برای این اقدام اصلاً پذیرفتنی نیست و دیدیم که هیچ کدام از داوران جوان ما نتوانستند از فرصت نبودن فغانی استفاده کنند. تا همین ۱۰ سال قبل فوتبال ایران ۹ داور بین‌المللی و شش داور الیت یا فعال داشت که در بالاترین سطح ملی و باشگاهی قاره سوت می‌زدند. آنها از فرصت بودن یکدیگر برای رقابت استفاده می‌کردند؛ علیرضا فغانی، سعید مظفری‌زاده، محسن ترکی، هدایت ممبینی، بیژن حیدری و این اواخر موعود بنیادی فر...
اما امروز ما فقط یک داور با لیسانس قضاوت بین المللی داریم. اصلا عرصه بین المللی به کنار، به قضاوت‌های داخلی نگاه کنید. زمانی که کمیته داوران مرزهای لیاقت و شایستگی را برداشت، ناگهان کمیت داوران در لیگ برتر ۱۰ برابر شد. برای حضور در لیگ برتر یک تلفن یا یک معامله پشت پرده کافی بود و نتیجه این شد که می بینیم و بسیاری از اعتراضات مربیان و بازیکنان در مورد قضاوت‌ها به حق است. همه این کارها در دوران خداداد افشاریان اتفاق افتاد که با افتخار از صغر سن فرزندش گفت و انگار علیرضا فغانی و سایر شایسته ها تنها موانع بر سر راه پیشرفت آقازاده ایشان بودند! غافل از اینکه میدان بی رقیب هم بزرگی را نصیب هرکس نمی کند.
حالا رئیس سابق کمیته داوران و عضو هیات رئیسه فدراسیون بازداشت است و هر از گاهی با رونمایی از گوشه‌ای از اعترافات او بخش دیگری از سیاهی‌ها در این سال‌ها عیان می‌شود. ضربه‌ای که به فوتبال و به داوری خورد، به مراتب کمتر از ضربه‌ای بود که به اعتماد فوتبال به داوری وارد شد.
اورساتی در ۴۸ سالگی قضاوت می‌کند اما قبل از جام جهانی ۲۰۲۲ خیلی راحت در تریبون رسمی به دروغ گفته شد فغانی به دلیل سن بالا دیگر شانس قضاوت در عرصه‌های بین‌المللی را ندارد. همان موقع نوشتیم فغانی نه فقط در جام جهانی ۲۰۲۲ قضاوت خواهد کرد بلکه او را در جام جهانی ۲۰۲۶ هم با پرچم استرالیا خواهید دید! فغانی در جام ملت‌های ۲۰۲۳ که ژانویه ۲۰۲۴ در قطر برگزار شد، با نام و پرچم استرالیا سوت زد و مطمئن باشید بعد از جام جهانی بعدی نیز تا وقتی که خودش بخواهد استرالیا او را از دست نمی‌دهد، چون کشورهای پیشرفته با درک اهمیت استعداد و لیاقت افراد به این پیشرفت و جایگاه رسیده‌اند.
آنجا آدم‌های کوچک بر مصدر کارهای بزرگ نیستند. همه جای دنیا آدم کوچک نمی‌تواند با آدم بزرگ کار کند چون ایستادن کنار آدم بزرگ در یک قاب به تنهایی برای رسوا شدن کمبودهای او کافی است! آنجا به ملیت و عقاید و افکار و نژاد و زبان آدم‌ها نگاه نمی‌کنند، به تخصص آنها می‌نگرند و فغانی که همه ویژگی‌های اخلاقی و فنی لازم برای قضاوت را داشت و دارد. حالا که دست همه رو شده و حقایق از پرده بیرون افتاده، به یاد بیاورید آن بهانه کودکانه مهاجرت را که همان موقع و همین امروز مشخص بود که این هم دروغی بیش نیست. فغانی مهاجرت کرد، سخندان و ترکی و کامرانی فر یا سعید مظفری زاده چه؟ آن روز هیچ، حالا کجا هستند؟ داوری هیچ، دایی و مهدوی کیا و امثالهم کجا هستند؟ مگر مشکل فقط شخص افشاریان و داوری است؟
چطور می‌شود که ما به بازیکنان لژیونرمان افتخار می‌کنیم و با سلام و صلوات آنها را به تیم ملی یا لیگ برمی‌گردانیم، تلاش می‌کنیم تا یک مربی لژیونر داشته باشیم اما داشتن داور لژیونر باعث حذف او از لیست بین المللی می‌شود؟ قطعا تا صد سال دیگر کسی در آسیا به افتخارات و رکوردهای فغانی نمی رسد اما امیدواریم کسانی که در مسیر او گام برمی‌دارند دیگر با سرنوشت او روبرو نشوند. امیدواریم این پرونده فقط به افشاریان و فقط مس رفسنجان ختم نشود!
