حرکت زیبای کریستیانو رونالدو در بازی النصر و پرسپولیس او را دوباره در سطح اول جهان تبدیل به تیتر یک کرد و نشان داد که برای بزرگان فوتبال – وقتی به راستی بزرگ شده و از رقابت‌های معمول فوتبالی دور شده باشند – نتیجه همیشه مهمتر از هرچیز دیگری نیست. نتیجه‌ای که حاصل دروغ و ریا باشد شاید به هیچ نیارزد و پیروزی زمانی ارزشمند است که نه تنها طبق قانون‌های ورزشی به دست بیاید که وجدان طرف پیروز هم از هر جهت آرام و شادمان باشد!
رونالدو پنالتی اهدایی داور در دقیقه دو را باز نکرده پس فرستاد تا دهان خیلی‌ها از تعجب باز شود و رسانه‌های زیادی لب به تحسین وی باز کنند، اما آیا در فرهنگ ایران قدیم و جدید نمونه‌هایی از این دست نداشته‌ایم و به راستی باید «شگفت زده» شویم؟ به اعتقاد ما شاید اگر رویه پوریای، ولی‌ها و تختی‌ها و دادکان‌ها و دهداری‌ها و. به همان شکل ادامه پیدا می‌کرد نسل امروز تا این حد از حرکت رونالدو بهت زده نمی‌شد.
داستان‌های زیادی هم از این دست رفتار وجود دارد و یکی از موخرین آن‌ها متعلق به دکتر محمد دادکان است. کسی که با نقل خاطره‌ای می‌گوید که در یکی از بازی‌های پرسپولیس وقتی در حال دفاع از دروازه بود توپ به دستش برخورد می‌کند و اسباب اعتراض حریف فراهم می‌شود، اما داور نقطه کرنر را نشان می‌دهد و به ضرر سرخ‌ها پنالتی نمی گیرد. اینجاست که خود دادکان پیش رفته و ماجرا را برای داور توضیح می‌دهد و...
