سربابی چارلتون در ۸۶ سالگی درگذشت و سرالکس فرگوسن متنی ۱۰۰۰ کلمه‌ای در ستایش این مرد بزرگ که از فاجعه مونیخ جان سالم به در برد و دنیا را با استعداد خارق‌العاده‌اش در فوتبال تکان داد، نوشت.
فرگوسن که عزادار سوگ همسرش نیز هست، عنوان کرد: «اولین بار وقتی بابی چارلتون فقط دو ماه پس از فاجعه هوایی مونیخ برای انگلیس در برابر اسکاتلند در همپدن پارک در آوریل ۱۹۵۸ بازی کرد، به او چشم دوختم. من به عنوان هوادار اسکاتلند آنجا بودم، روی جایگاه کنار پرچم کرنر ایستادم، و به یاد دارم که تام فینی مقابل الکس پارکر بازی می‌کرد که دفاع کناری بسیار خوبی بود. در یک موقعیت، فینی از پارکر عبور کرد و توپ را به خط کناری برد و برای بابی فرستاد، که او هم آن را به سقف دروازه کوبید. در آن روزها بازیکنان وقتی گل می‌زدند روی هم نمی‌پریدند، اما چندین بازیکن روی بابی پریدند تا با او خوشحالی کنند. اما دروازه‌بان اسکاتلندی از دروازه بیرون آمد تا به او تبریک بگوید، نه فقط به این دلیل که گل فوق‌العاده‌ای بود، بلکه به خاطر آنچه بابی پشت سر گذاشته بود. همه آن روز در آن استادیوم می‌توانستند جادوی او را ببینند.»
فرگوسن به یاد می‌آورد که در سال ۱۹۸۶ زمانی که یونایتد به دنبال مربی جدیدی می‌گشت تا بتواند روزهای باشکوه باشگاه را بازگرداند، چگونه چارلتون از او حمایت کرد و او موفق‌ترین مربی باشگاه در طول سلطنت ۲۶ ساله شد.
او گفت: «ارتباط شخصی بین ما تقریباً سه دهه بعد شروع شد، زمانی که من سرمربی آبردین بودم و بابی مدیر منچستریونایتد بود و آنها به دنبال یک سرمربی جدید بودند. مدیران به ملاقات من در گلاسکو آمدند و از من پرسیدند که دیدگاه من برای این کار چیست. من گفتم همان رویکردی را که در آبردین دارم با بهبود کل باشگاه، نه فقط تیم، اتخاذ خواهم کرد و این کار را با پرورش بازیکنان جوان انجام خواهم داد.
وقتی داشتم این موضوع را توضیح می‌دادم دیدم بابی به مدیر دیگر گفت این چیزی است که ما می‌خواهیم. تصمیمش را گرفته بود و از آن لحظه به بعد او برج قدرت من شد. برای من تعجبی ندارد که از همه جای دنیا، در هر کانال تلویزیونی و در هر روزنامه ادای احترام به سر بابی را دیده‌ایم، زیرا او بدون شک بهترین بازیکن انگلیسی تمام دوران‌ها بود. مردم او را به خاطر تمام آن گل‌های رعدآسا دوست داشتند اما او فراتر از اینها بود. پدرم می‌گفت که فروتنی در موفقیت نشانه عظمت است، و بابی اینگونه بود. او هرگز به دستاوردهای خود افتخار نمی‌کرد. همیشه اولویتش تیم و باشگاه بود. من برای لیدی نورما بسیار ناراحتم، که همیشه در کنار بابی بود به خصوص زمانی که وضعیت سلامتی او رو به افول گذاشته بود، و در این چند روز گذشته به تمام خانواده‌اش فکر کردم.»
سرالکس همچنین عزادار لیدی کتی است که در ۶ اکتبر درگذشت. لیدی کتی تقریباً ۶۰ سال با فرگوسن زندگی کرد. فرگی گفت: «متاسفانه من در این ماه با مرگ همسر عزیزم نیز روبه‌رو شدم و می‌خواهم از باشگاه، هواداران و همه کسانی که به من تسلیت گفتند تشکر کنم. بازوبندهای مشکی که تیم مقابل برنتفورد بسته بود و پرچم‌هایی که در اولدترافورد به حالت نیمه افراشته درآمدند ادای احترام فوق‌العاده‌ای بود. کتی از من در تمام مراحل کارم حمایت کرد و او ستون خانواده ما بود. در چنین زمان غم‌انگیزی آرامش فوق‌العاده‌ای در عضویت در جامعه منچستریونایتد وجود دارد و همه ما این روحیه را در این هفته احساس کردیم. ما همچنان به سوگواری برای از دست دادن بابی ادامه می‌دهیم، اما بیایید خاطرات فوق‌العاده زیادی را که او به ما اعطا کرده را جشن بگیریم و از الگویی که برای ما ساخته الهام بگیریم.»
