تیم‌هایی که ذات هجومی دارند، همواره از مدافعانی استفاده می‌کنند که توانایی بالا نگه داشتن تیم را داشته باشند. این یک موضوع ابتدایی در فوتبال روز دنیا محسوب می‌شود که در بازی لیورپول، منچسترسیتی و حتی رئال مادرید به وضوح قابل رویت است.
این تاکتیک تنها در صورتی امکان‌پذیر است که یک تیم از مدافعان میانی سرعتی و با آگاهی محیطی بالا بهره ببرد.
حال سوال اینجاست تیم فوتبال پرسپولیس که در سال‌های گذشته همواره در این حرکت زبانزد بود چرا امسال کمتر بالا بازی می‌کند؟
این تیم پیش از امسال از بین شجاع خلیل‌زاده و حسین کنعانی‌زادگان حداقل یک نفر را در ترکیب داشت که در بالا نگه داشتن تیم تبحر خاصی داشتند و امسال غیبت این مدافعان باعث شده تا سرخپوشان پایتخت نتوانند در این امر موفق عمل کنند.
سیدجلال حسینی از مرز ۴۰ سال عبور کرده و چابکی سال‌های گذشته را ندارد. علی نعمتی، فرشاد فرجی و وحدت هنانوف هم از اعتماد به نفس کافی برای انجام این ریسک برخوردار نیستند و به همین دلیل است که مدافعان تیم گل‌محمدی نمی‌توانند تیم را بالا نگه دارند و اکثر اوقات تیم پشت خط میانی بسته می‌شود.
یکی از دلایل فنی و مهمی که پرسپولیس در این فصل زیاد به رقیبان موقعیت گل می‌دهد، همین فضا دادن کافی به بازیکنان حریف است.
بی‌تردید شاگردان گل‌محمدی در بازی‌های باقی مانده موقعیت‌های گلزنی زیادی به رقیبان می‌دهند چون بدون تعارف تیم امسال نمی‌تواند بالا بازی کند و این یک نکته منفی بزرگ برای پرسپولیس محسوب می‌شود.
باید دید در پایان فصل با اضافه شدن بازیکنان جدید در خط دفاعی، این مشکل بزرگ پرسپولیس برطرف می‌شود یا خیر.
