علیرضا بیرانوند در بزنگاه‌های خاص با سیوهایی تماشایی نقش یک بازیکن اثر گذار را در تیم ملی داشته است. همانند یک مهاجم که دروازه حریف را باز می‌کند و سه امتیاز ارزشمند به ارمغان می‌آورد. نمونه اش مهار پنالتی کریس در بازی با پرتغال در جام جهانی. او اگر در برابر ضربه کریس تسلیم می‌شد بازی دو بر صفر می‌شد و دیگر از مساوی یک بر یک در برابر پرتغال خبری نبود. در همان بازی اگر در ثانیه‌های پایانی بازی مهدی طارمی موقعیت طلایی را تبدیل به گل می‌کرد چه بسا ایران بازی را دو بر یک می‌برد و ایران برای اولین بار از مرحله گروهی جام جهانی صعود می‌کرد.
نمونه این سیوها را بارها و بارها در دیگر بازی‌ها از علیرضا بیرانوند دیده ایم. هم چنین در پرسپولیس. دیدار با عراق هم یکی از این بزنگاه‌ها است. هوشیاری علیرضا در چارچوب دروازه‌ها و سیوهایش می‌تواند به تیم ملی در مسیر صعود به جام جهانی کمک کند و هم چنان مرد شماره یک بماند. علیرضا بیرانوند بعد از استراحتی که در بازی با کامبوج داشت فرصت خوبی برای ریکاوری بدنی و روحی و روانی پیدا کرد و آمادگی او در تمرینات بعداز این بازی نشان می‌دهد کلین شیت جدید علی بیرو در راه است و برای رسیدن به این مهم سخت تمرین کرده است.
البته که امیدواریم در مصاف با عراق و در جریان بازی تاکتیک ایران بر حریف دیکته شود اما نمی‌شود منکر شد حریف هم روی توانمندی و خلاقیت بازیکنانی چون بشار رسن ضربات را راهی دروازه ایران خواهد کرد و اینجاست که سیوهای علی بیرو به تیم ملی کمک خواهد کرد که از این مانع هم عبور کند.
