در ابتدای لیگ بیستم که ذوب آهن نیمکت خود را به رحمان رضایی سپرد، بسیاری امیدوار بودند که فوتبال ایران چهره ای جدید و صاحب سبک را در عرصه مربیگری به خود دیده که با تجربه پربار اروپایی و حضور در مقاطع مختلف فوتبال داخلی، حالا به سرمربیگری تیمی رسیده سابقه بازی در آن را هم دارد. حضور رحمان رضایی روی نیمکت ذوب اما به نیم فصل هم نرسید و او پس از پشت سر گذاشتن 14 بازی از هدایت سبزپوشان اصفهان کنار گذاشته شد.
فوتبالی که تیم رحمان بازی می کرد، فوتبال خوب و جذابی بود. آن ها تیمی هجومی بودند و در اکثر بازی هایشان، موقعیت های گل زیادی را روی دروازه حریفان خلق می کردند. آن ها تا دقیقه 90 برای کسب نتیجه تلاش می کردند و اصلا تیمی نبودند که درجا بزنند. رحمان رضایی به خوبی تفکرات حرفه ای خود را به تیم تزریق کرده بود و شاید او فقط در مقابل یک عامل نتوانست کاری بکند؛ بی رحمی فوتبال.
تیم او خوب بازی می کرد اما نمی برد مثل بازی با پرسپولیس و تراکتور . در دقایق پایانی از شکست می گریخت و گل مساوی را می زد اما لحظاتی بعد و در آخرین ثانیه ها باز هم گل می خورد و می باخت مثل بازی با سایپا. گل سالم می زد و کمک داور آفساید می گرفت مثل بازی با نفت مسجدسلیمان. خطایی اتفاق نمی افتاد و داور به نفع حریف ذوب آهن پنالتی می گرفت مثل بازی با فولاد. همه این اتفاقات دست به دست هم داد تا ذوب آهن از 14 بازی ابتدایی خود فقط صاحب 1 برد شود. آن ها 8 بازی را مساوی کردند و 5 بازی را هم باختند تا تیمی که روزگاری فینالیست آسیا و مدعی قهرمانی لیگ برتر بود، حالا در رده چهاردهم جدول بایستد.
قطعا تیم رحمان رضایی هم اشکالات فنی قابل توجهی داشت اما شاید اگر اشتباهات داوری و برخی بداقبالی ها بلای جان ذوب آهن نمی شد، مدافع وسط سابق تیم ملی فوتبال می توانست همچنان به کار خود در اصفهان ادامه دهد.
