پیامبر خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله:
ای ابوذر! هر کس بمیرد و در دلش ذرّه ای تکبّر باشد، بوی بهشت را استشمام نمیکند مگر این که پیشتر توبه کند.
عرض کرد: ای رسول خدا ! من زیبایی را دوست دارم، حتّی دوست دارم بند تازیانه ام و دوال کفشم زیبا باشد. آیا از این حالت بیم کبر و خود پسندی می‌‌رود؟
فرمود: دلت را چگونه می‌‌یابی؟ عرض کرد: آن را شناسای حقّ و آرام گرفته بدو، می‌‌یابم. فرمود: پس این حالت، کِبر نیست.
بلکه کبر و تکبر، آن است که حقّ را فروگذاری و به ناحقّ روی آوری و به مردم با این دید نگاه کنی که هیچ کس آبرویش چون آبروی تو و خونش چون خون تو، نیست.
متن حدیث:
رسولُ اللّه صلی الله علیه و آله و سلّم:
یا أبا ذَرٍّ، مَن ماتَ وفی قَلبهِ مِثقالُ ذَرَّةٍ مِن کِبرٍ لم یَجِدْ رائحَةَ الجَنّةِ إلاّ أن یَتوبَ قبلَ ذلکَ ، فقالَ: یا رسولَ اللّه، إنی لَیُعجِبُنی الجَمالُ حتّی وَدِدتُ أنَّ عِلاقَةَ سَوطی وقِبالَ نَعلی حَسَنٌ، فَهل یُرهَبُ علَیَّ ذلکَ؟ قالَ: کیفَ تَجِدُ قَلبَکَ؟ قالَ: أجِدُهُ عارِفا للحَقِّ مُطمَئنّا إلَیهِ، قالَ: لیسَ ذلکَ بالکِبرِ، ولکنَّ الکِبرَ أن تَترُکَ الحَقَّ وتَتَجاوَزَهُ إلی غیرِهِ، وتَنظُرَ إلَی الناسِ ولا تَری أنَّ أحَدا عِرضُهُ کَعِرضِکَ ولا دَمُهُ کَدَمِکَ.
"بحارالانوار، جلد ۷۷، صفحه ۹۰"
