اهمیت حدیث در میان مسلمانان از آن روست که از منابع اصلی استنباط احکام در فقه و عقاید در علم کلام محسوب می‌شود. همچنین احادیث از منابع اولیه پژوهش‌های تاریخی است.
امام صادق علیه السلام:
الرِّجالُ أربَعَةٌ: رَجُلٌ یَعلَمُ ویَعلَمُ أنَّهُ یَعلَمُ فَذاکَ عالِمٌ فَتَعَلَّموا مِنهُ، ورَجُلٌ یَعلَمُ ولا یَعلَمُ أنَّهُ یَعلَمُ فَذاکَ نائِمٌ فَأَنبِهوهُ، ورَجُلٌ لا یَعلَمُ ویَعلَمُ أنَّهُ لا یَعلَمُ فَذاکَ جاهِلٌ فَعَلِّموهُ، ورَجُلٌ لا یَعلَمُ ولا یَعلَمُ أنَّهُ لا یَعلَمُ فَذاکَ أحمَقٌ فَاجتَنِبوهُ.
مردان چهار دسته اند: مردى که مى‌داند و مى‌داند؛ که مى‌داند پس این مرد، عالِم است، از او بیاموزید؛ مردى که مى‌داند و نمى‌داند که مى‌داند؛ این شخص خواب است، پس بیدارش کنید؛ مردى که نمى‌داند و مى‌داند که نمى‌داند؛ او جاهل است، پس تعلیمش دهید؛ مردى که نمى‌داند و نمى‌داند که نمى‌داند؛ او احمق است، پس از او دورى کنید.
أخبار الحمقى والمغفّلین: ٤٦
