امام رضا علیه السلام زمانی که در خراسان بودند، در روز عرفه ای تمام اموال خود را به فقرا انفاق نمود. «فضل بن سهل» به او اعتراض کرد و عرضه داشت: این خسارت و زیان است.
حضرت در جواب فرمود: بَلْ هُوَ الْمَغْنَمُ لَا تَعُدَنَّ مَغْرَماً مَا ابْتَغَیتَ بِهِ أَجْراً وَ کَرَما؛ بلکه مفید و سود آور است، هرگز خسارت نشمار آنچه را که به عنوان اجر (الهی) و یا کرم و بخشش داده ای.
متن حدیث:
وَ فَرَّقَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ بِخُرَاسَانَ مَالَهُ کُلَّهُ فِی یَوْمِ عَرَفَةَ فَقَالَ لَهُ اَلْفَضْلُ بْنُ سَهْلٍ إِنَّ هَذَا لَمَغْرَمٌ فَقَالَ بَلْ هُوَ اَلْمَغْنَمُ لاَ تَعُدَنَّ مَغْرَماً مَا اِبْتَغَیْتَ بِهِ أَجْراً وَ کَرَماً.
«مناقب، جلد ۴، صفحه ۳۶۱- بحارالانوار، جلد ۴۹، صفحه ۱۰۰»
