رسول اکرم (ص) خطاب به حضرت علی (ع) فرمود:" یا علی من السحت ثمن المیته وثمن الکلب وثمن الخمر و مهرالزانیة و الرشوة فی الحکم" ای علی! درآمد حاصل از فروش مردار، سگ، شراب ، زنا و رشوه آتش و حرام است.
همچنین حضرت علی (ع) در ذیل آیه ی شریفه ی "اکّالون للسحت" فرمود:" رشوه خواران کسانی هستند که دعوا و مشکل مردم را حل کرده، در برابر آن، هدایای آنان را می پذیرند". امام صادق (ع) رشوه را در حد کفر به خدا می داند.
رسول اکرم(ص) رشوه دهنده و رشوه گیرنده و واسطه را لعنت کرد و فرمود:" بوی بهشت به صاحب رشوه نمی رسد".
در حدیث دیگر می خوانیم:"هر حاکمی که نسبت به گرفتاری های مردم بی تفاوت باشد، خداوند لطفش را نسبت به او می پوشاند و اگر هدیه قبول کند تا کار مردم را انجام دهد، در زنجیر است و اگر رشوه بگیرد، مشرک می باشد".
حضرت علی (ع) رشوه گیرنده را از حق ولایت محروم می داند". و در جای دیگر آن حضرت فرمودند:" هیچ گروهی گرفتار رشوه نشدند، مگر آنکه گرفتار ترس و اضطراب و نگرانی شدند!".
بعضی برای توجیه خلاف خود، نام های مختلف بر رشوه می گذارند، از جمله: هدیه، تحفه، حق الزحمه، چشم روشنی، شیرینی، پول چای، خرجی بچه ها و ... شخصی به نام "اشعث بن قیس" ، حلوایی را به عنوان هدیه به منزل حضرت علی (ع) برد تا شاید امام به نفع او حکم صادر کند. امام با ناراحتی فرمود:" به خدا سوگند! اگر هفت اقلیم را به من ببخشند تا پوست جوی را به ناحق از دهان مورچه ای بگیرم، چنین نخواهم کرد".
شخصی به رسول اکرم (ص) گفت: من متصدی و مسئول کاری هستم، مردم برایم هدایایی می آورند، اینها چگونه است؟! حضرت فرمود:" چه شده است که کارگزاران ما از هدایا سخن می گویند! آیا اگر در خانه می نشستند کسی به آنها هدیه می داد؟!".
منبع: کتاب پرتویی از نور1 حجت الاسلام والمسلمین قرائتی
