متن روایت را از کتاب تحف العقول منتشر می کند.
وَ قَالَ الباقر(ع): إِنَّ هَذَا اللِّسَانَ مِفْتَاحُ کُلِّ خَیْرٍ وَ شَرٍّ فَیَنْبَغِی لِلْمُؤْمِنِ أَنْ یَخْتِمَ عَلَى لِسَانِهِ کَمَا یَخْتِمُ عَلَى ذَهَبِهِ وَ فِضَّتِهِ فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ(ص) قَالَ رَحِمَ اللَّهُ مُؤْمِناً أَمْسَکَ لِسَانَهُ مِنْ کُلِّ شَرٍّ فَإِنَّ ذَلِکَ صَدَقَةٌ مِنْهُ عَلَى نَفْسِهِ ثُمَّ قَالَ(ع) لَا یَسْلَمُ أَحَدٌ مِنَ الذُّنُوبِ حَتَّى یَخْزُنَ لِسَانَهُ.
امام باقر(ع) فرمود: این زبان کلید هر خیر و شر است، پس سزاوار است مؤمن از زبان خود محافظت کند همان گونه که از طلا و نقره خود محافظت می‌کند؛ چراکه رسول خدا(ص) فرمود: رحمت خدا بر مؤمنی که زبان خود را از هر بدی نگه دارد که این کار همچون صدقه ای برای او سودمند است.
امام باقر(ع) سپس فرمود: کسی از گناهان در امان نیست مگر اینکه زبان خود را حفظ کند.
