دوران و شرایط سختی شده است، زندگی های امروزی چون دریای طوفان زده ای در انتظار بلعیدن و به دام انداختن آدم ها شده است، و در این تلاطم ها همه ما نیازمند راه نجاتی هستیم.
همین امواجی که خود را به هر دری می زند برای بلعیدن، آدمی را دچار تردید و سردرگمی می کند و خوب به تناسب سختی مسیر، پیدا کردن مسیر و راه صحیح هم سخت تر شده و آدمی بیشتر به خطا می رود.
در این میان پیدا کردن یک نسخه، یک راه حل و یک دستور العمل برای نجات ضرورت شدیدی پیدا می کند و چه بهتر آنکه این نسخه از جانب کسانی باشد که به سر منشأ وحی و نور وصل هستند؛ اهل بیتی که خود چراغ راه و نجات دهنده انسان ها هستن.
ذکری برای پیدا کردن مسیر درست در زندگی
در این باره امام صادق علیه السلام می فرماید: هرگاه راه و مسیر خود را گم کردی پس بانگ برآور: ای اباصالح یا ای صالح- خداوند رحمتش را بر تو فرود آورد!- راه رابه ما نشان ده: بن أبی حمزة ، عن أبی بصیر ، عن أبی عبد الله علیه السلام قال : "إذا ضللت عن الطریق فناد" یا صالح – أو یا أبا صالح – أرشدونا إلى طریق یرحمکم الله "
بله نسخه ی اصلی در دستان دلسوزتر از پدر و مادری است که همیشه در زندگی همراهمان هستند؛ بله در دستان مهدی صاحب الزمان علیه السلام است ... او که بر اوضاع و احوال همه ی ما آگاه است ؛ در روایت آمده است که ؛ اعمال و رفتار ما بر امام (علیه السلام) عرضه می شود. 2 وقتی امام اعمال ما را می بیند، از اعمال خوب و شایسته خوش حال می شود و خدای ناکرده اگر گناهی از سوی ما سر زده باشد ناراحت می شود.
یقین بدانید که در حوادث و مشکلات تنها نیستید، اگر هم به ظاهر کسی اطرافتان نیست، خیالتان راحت باشد که پدری مهربان و دلسوز همچون کوه پشتتان است، برای گرفتاری هایتان دعا می کند
«عبدالله بن زیات» به امام رضا (علیه السلام) عرضه می کند: برای حل مشکلات من و خانواده ام دعا کنید. به او فرمود: تو گمان می کنی دعا ننموده ام؟ سپس درحالی که عبدالله بن زیات از این گفته ی امام متعجب شده بود فرمود: اعمال شما از خداوند متعال و ائمه (علیهم السلام) مخفی نیست.
امام زمان (علیه السلام) نیز همانند جدش امام رضا (علیه السلام) مهربان است و برای حل مشکلات شیعه دعا می کند؛ به ویژه در زمان ما که منتظران، پناهی غیر از او ندارند. تنها کافی است باور کنیم که او هرگز ما را فراموش نکرده است و اگر مشکلی وجود دارد که از آن رنج می بریم، چه بسا صبر بر آن، بستر رسیدن به خیر فراوان و موقعیت بهتری باشد؛ و یا حکمتی در آن باشد که خدا می داند و ما از آن بی خبریم.
او آن قدر مهربان است که غم را برای هیچ یک از منتظران ظهورش نمی پسندد، بنابراین آن قدر به فکر ما هست که همیشه برای حل مشکلات ما دعا و تلاش کند تا به لطف و خواست خدا از شدت آن ها کاسته شود.
با این اوصاف و ارتباطی که امام زمان علیه السلام با شیعیان دارند، آیا ما برای کم شدن فاصله ی خویش با او و مشکلاتی که از طرف ما برای او به وجود می آید تلاش می کنیم؟
این تلاش کجای زندگی هایمان قرار دارد و چه تأثیراتی داشته است؟
