امام صادق (ع) فرمودند: «در دنیا جویای چهار چیز نباش که آن‌ها را نخواهی یافت، در حالی که به آن‌ها نیازمندی: عالمی که به علمش عمل کند، پس بی علم میمانی؛ علمی که بدون ریا باشد که در این صورت، بدون عمل میمانی؛ غذایی که بدون شبهه باشد که بدون غذا میمانی و دوستی که بی عیب باشد که بی دوست میمانی.»
آیت الله مجتهدی تهرانی در شرح این حدیث می‌گویند: در حلال و حرام وسواس باشید؛ البته نه زیاد. بعضی‌ها خیلی سخت می‌گیرند، که اگر خیلی سخت بگیرید، مثلا به پدرت بگویی گوشت از کجا گرفته‌ای، بسم الله گفته‌اند یا نگفته‌اند؟، مقدسی است و باید سر گرسنه زمین بگذارید. اگر پدرت خمس می‌دهد و انسان متدینی است، یک قصابی که برای گوشتش بسم‌الله می‌گوید را پیدا کرده، از مرغ فروش متدین خرید کرده، شما سخت نگیر و بخور. اما خانه فامیلهایی که لاابالی‌اند رشوه خواراند، ربا خواراند، یا به مجلس فاتحه کسی که مرده و صغیر دارد رفتید، این ها را وسواس شوید؛ اگر علم داری که اصلا نباید بخوری و اگر هم شک داری، وسواس شو و نخور، پس در حلال و حرام وسواس شوید، اما نه زیاد، چراکه در حدیثی که ابتدا بیان کردیم بدان اشاره شده است.
آیت‌الله مجتهدی بیان کردند: بعضی می‌گویند: «نماز جماعت بخوانم ریا می‌شود، نماز اول ماه ریا است، مسجد اگر بروم ریا است، نماز شب بخوانم ریا است»، و به همین بهانه هیچ عملی انجام نمی‌دهد و شیطان او را از کارها می‌اندازد، پس دنبال عمل صددرصد خالص نرو؛ بگرد و عمل خالص را پیدا کن، اما زیاد هم سخت نگیر، اگر بخواهی دنبال عمل صددرصد خالص بروی، بدون عمل میمانی.
ایشان در پایان گفتند: دنبال رفیق صددرصد بی عیب هم نرو که بدون رفیق میمانی، درحالی که باید یک رفیق هم مباحثه‌ای داشته باشی. اگر بخواهی خیلی سخت بگیری، مثلا ببینی چه طور راه می‌رود، چه طور...،رفاقت را قطع کنی، تنها می‌گردی. بعضی‌ها حتی یک رفیق ندارند، هم مباحثه‌ای ندارند، با هیچ کس حرف نمی‌زنند، این‌ها به درد نمی‌خوردند، مریض هستند.
