حکمت یک:
در فتنه ها چونان شتر دو ساله باش نه پشتی دارد که سواری دهد و نه پستانی تا او را بدوشند
حکمت دو:
آنکه جان را با طمع ورزی بپوشاند خود را پست کرده و آنکه راز سختی های خود را آشکار سازد، خود را خوار کرد و آنکه زبان را بر خود حاکم کند خود را بی ارزش کرده است.
حکمت سه:
بخل ننگ و ترس نقصان است و تهی دستی مرد زیرک را برهان کند می سازد و انسان تهی دست در شهر خویش نیز بیگانه است.
حکمت چهار:
ناتوانی آفت و شکیبایی شجاعت و زهد ثروت و پرهیزکاری سپر نگهدارنده است و چه همنشین خوبی است راضی بودن و خرسندی.
حکمت پنج:
دانش میراثی گرانبها و آداب زیورهای همیشه تازه و اندیشه آیینه ای شفاف است.
