یکی از مواردی که میتوانیم حساسیت برخی مقولات و مفاهیم دینی را درک کنیم، حساسیت جبهه دشمن و ایادی ابلیس نسبت به همین مقولات است. به این صورت که هر اندازه جبهه دشمن و ایادی ابلیس لعین از یک مقوله دینی هراسناکتر بودند، نشان از اهمیت بالای آن امر نزد خداست. همچنان که آنجا که دشمنان دین و دشمنان خداوند طرفدار مقوله یا موضوع خاصی بودند، باید دانست آن مسیر اشتباه و نامبارک است و باید به همان مقدار هشیاری به خرج داد.
اما مهمترین مقوله و مسألهای که در دین مبین اسلام در کنار عترت(ع) وجود دارد، نزول قرآن کریم است که بر اساس روایات مختلف باعث نگرانی شدید ابلیس شد.
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در خطبهای معروف به «قاصعه» که در نهجالبلاغه هست بعد از آنکه به مذمت شیطان به دلیل عدم سجده بر آدم (علیه‌السلام) پرداخت و مردم را از تبعیت راه او بر حذر داشت، فرمود:
«من هنگامى که وحى بر پیامبر(ص) فرود آمد، آواى شیطان را شنیدم. گفتم: اى فرستاده خدا این آوا چیست؟ گفت: «این شیطان است که از آن که او را نپرستند ناامید و نگران است. همانا تو میشنوى آنچه را من میشنوم و میبینى آنچه را من میبینم، جز این که تو پیامبر نیستى و وزیرى و بر راه خیر میروى.»
متن حدیث:
لَقَدْ سَمِعْتُ رَنَّةَ الشَّیْطَانِ حِینَ نَزَلَ الْوَحْیُ عَلَیْهِ ص فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا هَذِهِ الرَّنَّةُ فَقَالَ هَذَا الشَّیْطَانُ قَدْ أَیِسَ مِنْ عِبَادَتِهِ إِنَّکَ تَسْمَعُ مَا أَسْمَعُ وَ تَرَى مَا أَرَى إِلَّا أَنَّکَ لَسْتَ بِنَبِیٍّ وَ لَکِنَّکَ لَوَزِیرٌ وَ إِنَّکَ لَعَلَى خَیْر.
