در فرهنگ قرآن و عترت یکی از آموزههایی که بسیار تأکید شده است، مسألۀ مراقبت از چشم در برخورد با نامحرم است. آزاد گذاشتن چشم که از آن به عنوان دریچۀ قلب آدمی یاد می‌شود، به راحتی و به سرعت می‌تواند انسان را به اعماق و پستیها بکشاند. طوری که خداوند در قرآن در اهمیت این موضوع خطاب به مردان و زنان مؤمن می‌فرماید: «قُل لِلمُؤمِنینَ یَغُضّوا مِن اَبصـارِهِم و قُل لِلمُؤمِنـتِ یَغضُضنَ مِن اَبصارِهِنَّ»، به مردان و زنان مؤمن بگو چشمهاى خود را از نگاه به نامحرمان فرو گیرند (سورۀ نور، آیۀ 30 و 31)، پس خواست قرآن رعایت عفت عمومی برای مرد و زن است و این کار را وظیفۀ ضروری و واجب مؤمنان شمرده شده است.
حضرت زهرا (س) که امام زمان (عج) ایشان را الگوی خودشان معرفی می‌کنند، می‌فرمایند: «خَیْرٌ لِلِنّساءِ انْ لا یَرَیْنَ الرِّجالَ وَلا یَراهُنَّ الرِّجالُ»، براى حفظ شخصیت زن، بهتر آن است که مردى را نبیند و نیز مورد مشاهدۀ مردان قرار نگیرد. همچنین پیامبر اکرم (ص) برای کسانی که چشمان خود را در برابر نامحرمان نگه می‌دارند، وعدۀ نشان دادن عجایب عالم را داده است. (بحارالانوار، ج 101، همان، ص 41)
اهل‌بیت (علیهم‌السلام) پیوسته در موقعیت‌های مختلف درصدد هدایت محبان و شیعیانشان بودند و با ارائۀ راهکارهای مختلف، راه خروج از بن‌بست و گمراهی را به آنان نشان دادند. لذا باید رفتار صحیح در قبال این فعل آن بزرگواران داشت، یکی از جلوه‌های این رفتار صحیح، عمل صحیح و به موقع به فرمایشان آنان است.
