از آنجا که وحی یک دلیل قطعی است و خرد هم چراغی است که خداوند در درون هر انسانی روشن ساخته است، هرگز نباید میان این دو حجت الهی تعارض رخ دهد، و اگر احیاناً در موردی تعارضی بدوی به نظر رسید، باید بدانیم یا برداشت ما از دین در آن مورد صحیح نبوده و یا در مقدمات دلیل قطعی، اشتباهی رخ داده است. چه، خداوند حکیم هیچگاه بشر را به دو راه متعارض دعوت نمی کند.
همان گونه که تعارض حقیقی میان عقل و وحی متصور نیست، بین علم و وحی نیز هرگز تعارض رخ نخواهد داد و اگر در مواردی میان آن دو، نوعی تنافی به چشم خورد، باز باید گفت یا برداشت ما از دین در موارد مزبور صحیح نبوده و یا اینکه علم به مرحله قطعیت نرسیده است. غالبا نیز منشا تعارض همین شق دوم است، که فرضیه های علمی عجولانه بصورت علم قطعی تلقی می شود، آنگاه تصور تعارض پیش می آید.
منبع پاسخ: کتاب منشور عقاید امامیه، آیه الله سبحانی، اصل چهارم، ص 16
