امام علی (ع) در خطبه هفدهم کتاب نهج البلاغه در مورد موضوعی مهم سخن به میان می‌آورد و می‌فرماید: دشمن‌ترین آفریده‌ها نزد خدا دو نفرند؛ اول مردی که خدا او را به حال خود واگذاشته و از راه راست دور افتاده است؛ دل او شیفته بدعت است و مردم را گمراه کرده، به فتنه انگیزی می کشاند. راه رستگاری گذشتگان را گم کرده و طرفداران خود و آیندگان را گمراه ساخته است. بار گناه دیگران را بر دوش کشیده و گرفتار زشتی‌های خود نیز است.
امام علی (ع) شاخص‌های دومین افراد که دشمن خدا هستند را اینطور بیان می کند و می فرماید: دومین گروهی که دشمن سرسخت خدا هستند، مردمانی هستند که مجهولاتی به هم بافته و در میان انسان‌های نادان امت جایگاهی پیدا کرده اند؛ در تاریکی‌های فتنه فرو رفته و از مشاهده صلح و صفا کورند. چیزی را بسیار جمع‌آوری می‌کنند که اندک آن به از بسیار است، تا آنکه از آب گندیده سیراب شوند و دانش و اطلاعات بیهوده فراهم آورند.
