به گزارش افکارخبر، محمدحسین رجبی دوانی، مورخ و پژوهشگر تاریخ اسلام در خصوص عزاداری امیرمؤمنان(ع) در سوگ پیامبر اسلام(ص) گفت: در تاریخ آمده است زمانی که رسول خدا(ص) رحلت فرمودند، امیرالمؤمنین(ع) عهده‌دار غسل و کفن حضرت شد و پس از پایان غسل، کفن را از روی چهره نورانی پیامبر(ص) کنار کشید و با حزن واندوه چند بار چهره مبارک حضرت رسول(ص) را بوسید و برای مدتی طولانی گریست.
وی ادامه داد: امام علی(ع) سخنانی را بیان کرد به این مضمون که "پدر و مادرم به فدایت ای رسول خدا(ص)، با مرگ تو رشته‌ای از هم گسست که با مرگ دیگران گسسته نمی‌شد، در رشته نبوت و اخبار وحی الهی مرگ تو حادثه سختی است، چنان سخت که آنان که به مصیبت مرگ دچار شدند، مصیبت مرگ دیگران را از یاد برده‌اند.
این پژوهشگر تاریخ اسلام تصریح کرد: حضرت علی(ع) در ادامه گفت "اگر ما را به صبر و شکیبایی دستور نداده بودید و از گریستن و زاری کردن بسیار، منع نفرموده بودید چنان می‌گریستم تا چشمه اشکمان خشک گردد. رنج و اندوه تو همچون یار سوگندی همراه ما خواهد بود، در سوگ تو هرچه بی‌قراری کنیم باز اندک است، ولی مرگ چیزی است که هیچ کس یارای راندن و توان دفع آن را نداشته باشد".
وی در ادامه بیان کرد: حضرت امیر(ع) در هنگام خاکسپاری پیامبر اعظم(ص) جملاتی دارد که ناشی از غم و اندوه آن حضرت(ع) است و خطاب به پیامبر بزرگوار اسلام می‌گوید که "صبر جمیل و زیباست، مگر در مرگ تو و بی‌تابی زشت است مگر در فراغ تو، اندوهی که از مرگ تو می‌رسد بسیار بزرگ است و هر اندوه دیگری چه پیش و چه پس از این داغ بزرگ کوچک و بی‌مقدار محمسوب می‌شود".
رجبی دوانی عنوان کرد: آنچه که مسلم است، حضرت امیرالمؤمنین(ع) در پی ارتحال پیغمبر(ع) به شدت سوگواری کردند و اشعاری را سرودند که چگونگی سوگ خود و عظمت فراغ و رحلت رسول خدا(ص) را در این اشعار توصیف کردند.
وی در خصوص شباهت‌های عزاداری ابتدای تاریخ اسلام با زمان کنونی توضیح داد: یادبود مسلمانی که از دنیا می‌روند بسیار اهمیت داردو امری پسندیده است و همچنین همدردی و تسلیت دادن به کسانی که بازماندگان متوفی هستند بسیار ثواب دارد، درست است که در آن دوران در قالب تشییع جنازه‌های امروزی و مراسم بزرگداشت‌ها نبوده است، اما نمی‌توان گفت این نوع سوگواری این عیب و ایراد است، بلکه امری پسندیده است و از سوی هیچ کدام از اولیای دین و بزرگان و علمای دینی هم نهی نشده است.
