سرویس مذهبیافکارنیوز- از سخنان حضرت علی علیه السّلام است که در بیان برگزیدگان از یاران رسول خدا(ص) و زهاد آنان فرموده و آن را صعصعة بن صوحان(یکى از اصحاب آن حضرت علیه السّلام) روایت کرده گفت:
روزى امیر المؤمنین علیه السّلام نماز صبح را با ما خواند و چون سلام نماز را داد رو به قبله کرد و بدون اینکه به راست و چپ توجه کند ذکر خدا را می فرمود تا آنگاه که خورشید به اندازه یک نیزه از دیوار این مسجد شما یعنى مسجد کوفه بالا آمد، آنگاه رو به ما کرده فرمود:
به راستى مردمانى را در زمان خلیل(و دوست مهربان) خود رسول خدا(ص) دیدم که در این شب میان پیشانی ها و زانوهایشان نوبت گذارده بودند(و هر کدام از عبادت خسته میشد آن دیگر را بر زمین می نهادند، و در نهج البلاغه «بین جباههم و خدودهم» است یعنى میان پیشانیها و گونه هاشان، و آن ظاهرتر است) و چون بامداد می کردند ژولیده مو و گردآلود بودند، میان دو چشمانشان(در پیشانى) مانند زانوهاى بز(پینه بسته بود) و چون یاد مرگ می کردند می لرزیدند چنانچه درخت به هنگام وزیدن باد می لرزد، سپس اشک از دیدگانشان می ریخت به طورى که جامه هاشان تر می شد،(این سخنان را فرمود) سپس برخاست و با خود می گفت:
گویا این مردم در حال بى خبرى شب را به روز آورده اند.
منبع:ارشاد-ترجمه رسولى محلاتى، ج۱، ص: ۲۳۱ .
