سرویس مذهبی افکارخبر- در کتاب ارشاد القلوب دیلمی آمده است: علامت دوست خدا سه چیز است:
شغل او(به ذکر) برای خداست و همت او برای خداست و فرار او(از دنیا و مردم) به سوی خداست و هرگاه خداوند اراده فرماید که بنده ای را ولیّ و دوست خود کند، زبانش را به ذکر خود گویا می کند و قلب او را به فکر وا می دارد. پس هر گاه آن بنده لذت برد از ذکر خدا گفتن در تقرب به خدا به رویش باز می شود، سپس باب انس به خدا به رویش گشاده می گردد به نوعی که گویی از مردم وحشت دارد که با آنها مجالست نمی کند و فقط با خدا انس دارد و چون چنین شد، خداوند او را بر کرسی ولایت می نشاند و پرده های حجاب را از پیش چشم و قلبش بر می دارد، پس صبح می کند در حالی که صاحب چشم بصیرت است و به نور الهی همه چیز را می بیند و از آن پس دیگر حزن روزی و خوف از دشمن نخواهد داشت؛ زیرا توکلش به خدا زیاد می گردد.
و برای همین است که خداوند می فرماید: «الا انّ اولیاء الله لا خوف علیهم و لا هم یحزنون» ۱
بدانید دوستان خدا ترس و حزن و اندوهی ندارند و ایمن هستند از هول و وحشت جهنم در روز قیامت. ۲
پی نوشت: ۱ - یونس / ۶۲.
۲ - ارشاد القلوب، ج۲، ص۱۵۵-۱۵۶.
