سرویس مذهبی افکارنیوز- بیعت در زمان ظهور حضرت بقیة الله الاعظم ارواحنا فداه فقط برای وفاداری بوده است تا تمام انسانها توان و اختیارات خود را در اختیار امام قرار بدهند، همان طوری که در عصر پیامبر(صلی الله علیه و آله) نیز چنین بوده است.
بیعت در آن عهد، برای تأکید بر وفاداری و فراهم ساختن امکانات بوده است و همان گونه که در امر رسالت دخالتی نداشته، در امر زعامت پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) نیز دخالتی نداشته است.
بنابراین بیعت مردم در امر ولایت هیچ نقشی ندارد و فقط برای وفاداری می باشد.
بیعتی را که پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) در روز غدیر خم از مسلمانان درباره مقام ولایت کبری مولا امیرالمؤمنین(علیه السّلام) گرفت بر همین منوال بود، پس از آن که به طور صریح، علی را برای خلافت و امامتِ پس از خود منصوب نمود از مردم پیمان وفاداری گرفت، تا امکانات خود را همان گون که در اختیار پیامبر قرار داده اند در اختیار علی(علیه السّلام) نیز قرار دهند، و در تثبیت پایه های حکومتی وی بکوشند.
در نهایت می توان گفت که عصر ظهور، بیعت مردم نفیاً و اثباتاً در امامت نقشی ندارد و فقط برای ایجاد توان و قدرت اجرایی نقش دارد و بیعت کنندگان به حکم وظیفه باید تمامی امکانات خود را در اختیار امام زمان(علیه السّلام) قرار دهند و تمامی توان خود را در راه اسلام هدیه کنند.
منبع:
۱ - محمد هادی معرفت، ولایت فقیه، قم، التمهید، چاپ اول، ۱۳۷۷، ص۸۶.
2-محمدهادی معرفت، جامعه مدنی، قم، مؤسسه فرهنگی انتشاراتی التمهید،۱۳۷۸، ج۱،ص ۱۹۰.
