سرویس مذهبی افکارنیوز- راه رسیدن به حکمت عبادت آن است که عابد جز معبود چیزی را نبیند، و رکن اساسی این است که انسان چیزی جز حق را دوست نداشته باشد در این صورت، نگران نیست؛ چون چیزی که از دست رفتنی است مورد علاقه او نبوده و چیزی هم که مورد علاقه اوست از دست رفتنی نیست. از این رو نه غمی به سراغ عارف می آید و نه اندوهی او را فرا می گیرد.
انسانی گاهی از گذشته غمگین و از آینده هراسناک است. اگر کسی از گذشته و آینده نجات پیدا کرد، دیگر سخن از ماضی و مستقبل نیست؛ از زمان بالاتر آمده و روی گذشته و آینده پا گذاشته است. چیزی را قبلا از دست نداده تا اندوهگین باشد و چیزی را بعداً از دست نمی دهد تا هم اکنون ترسناک باشد.
به تعبیر بوعلی سینا عارف این گونه است:
گشاده رو، بشّاش و متبسم است، کوچک و بزرگ از فروتنی او بهره مند می شوند؛ او هم از دیدار همگان شادمان است، چرا چنین نباشد که او همه هستی را تجلّی حق می بیند. «عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست». ۱
این نشانه پی بردن به حکمت عبادات است.
منبع:
۱. اشارات و تنبیهات، ج۳، ص ۳۹۱.
۲. حکمت عبادات، ص ۳۷.
