(به معبود) کسانی که غیر خدا را دشنام می‌دهند دشنام ندهید، مبادا آن‌ها(نیز) از روی(ظلم و) جهل، خدا را دشنام دهند.(آیه ۱۰۷ سوره انعام)
آن‌گونه که از بعضی روایات استفاده میشود، جمعی از مومنان به دلیل ناراحتی شدیدی که از بت پرستان داشتند، گاهی بت‌های مشرکان را به باد ناسزا می‌گرفتند و به آن‌ها دشنام می‌دادند.
قرآن مجید به صراحت مومنان را از این کار نهی کرد و رعایت اصول ادب و عفت در بیان حتی در برابر خرافی‌ترین و بدترین آیین‌ها را لازم شمرد؛ زیرا با ناسزا گفتن نمی‌توان کسی را از مسیر غلط انحرافی باز داشت.
در نهج البلاغه می‌خوانیم که حضرت علی علیه السلام به جمعی از یارانش که پیروان معاویه را در ایام جنگ صفین دشنام می‌دادند، فرمود: دوست ندارم که شما دشنام دهنده باشید؛ ولی اگر در گفتارتان اعمال آنان را وصف کنید و به بیان حالشان بپردازید، به سخنان صواب نزدیک‌تر و عذرتان پذیرفته است.
حال با این آیات و روایات کاملا شیوه برخورد با دشمنان داخلی و خارجی مشخص میشود، اینکه در بدترین حالات نیز نباید خارج از دایره منطق و ادب رفتار و گفتار داشت.
