یکی از سنت‌های پسندیده تهران‌نشین‌های قدیم، چاووش‌خوانی در ماه رمضان بود. چاووش‌خوان‌ها افراد خوش‌صدایی بودند که در سحرگاه ماه رمضان با دهل‌نوازی، آمدن ماه مهمانی خدا را نوید می‌دادند و مردم را برای بیدارشدن در سحرگاه و به‌جاآوردن آداب سحر آگاه می‌کردند.
برخی چاووش‌خوان‌ها با خواندن اشعار در وصف ماه رمضان، بشارت می‌دادند که ماه‌رمضان رسیده و برخی دیگر با خواندن مناجات مردم را از رسیدن ماه رمضان آگاه می‌کردند. از برادران همدانی که از واعظان خوش‌صدای تهران در دوره ناصری بوده‌اند، به‌عنوان نخستین چاووش‌خوان‌های تهران نام می‌برند. بسیاری از چاووش‌خوان‌ها با الگوبرداری از آنها به‌صورت گروهی در کوچه‌پس‌کوچه‌های تهران به‌اصطلاح چاووش‌خوانی می‌کردند.
