سرویس مذهبی افکار نیوز - میان «عهد» و «وعد» و «وعید»، فرق است. مثلاً اگر شما قرار گذاشتید که روز پنج شنبه به زیارت یک بنده صالح مشرّف شوید و اظهار نکردید، این عهد است. ولی اگر گفتید: من روز پنج شنبه می آیم، این وعد است.
تمام وفای به عهدها و وعد و وعیدهای خداوند، جنبه جزایی دارد. مثلاً خداوند به مؤمنین و کسانی که عمل صالح انجام داده اند، وعده مغفرت و اجر عظیم داده است: «وَعَدَ اللهُ الَّذینَ ءامَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ مِنهُم مَغفِرَةً وَ أَجراً عَظیماً»۱. یعنی اول شما باید ایمان بیاورید و عمل صالح انجام دهید، تا به وعده الهی، که مغفرت و اجر عظیم است، نایل شوید. عذاب الیم هم مال طبقه کفّار است: «إنَّ الَّذینَ کَفَرُوا سَواءٌ عَلَیهِم … وَ لَهُم عَذابٌ عَظیمٌ»۲. همه اینها جنبه جزایی دارد. یعنی شما تا حرکت نکنید، جزایی نیست. شما اگر نصرت خدا را بخواهید، جز این که رو به خدا
بروید، خبری نیست. یقین بدانید.
منبع:
۱. سوره فتح، آیه ۲۹.
۲. سوره بقره، آیه ۶-۷.
۳. سلوک معنوی، ص۴۳-۴۴.
