مراسم روز کارگر با استقبال مناسب کارگران همراه بود، ولی به دلیل تعدد سخنرانی‌ها و ازدحام جمعیت، این مراسم تا پایان ادامه نیافت و کارگران سالن مراسم را ترک کردند.
یوسف‌نژاد، منتخب مردم ساری و میاندورود که از ابتدای مراسم در سالن حضور داشت، تا پایان دوام نیاورد و مراسم را ترک گفت.
تدارک سخنرانی برای 6 نفر باعث شد تا در این روز هم، مسئولان سخنرانی کنند و در واقع، بازهم روز مسئولان باشد و کارگران زینت‌المراسم بودند، بدین‌جهت کارگران نیز بتدریج سالن را خالی کردند و در سخنرانی‌ها بیشتر مسئولان و حتی تشکل‌های کارگری، تنها به بیان عملکرد خودشان پرداختند.
تنها رئیس شورای اسلامی کار مازندران، مسائل مربوط به کارگری استان را مطرح کرد. شیرافکن به انتقاد از قراردادهای موقت‌کار و نیز پایین‌بودن حقوق و مزایا در حوزه کارگری، لب به گلایه گشود.
وی در ادامه خواستار تخصیص بن‌های مناسب کالا به کارگران شد و بیان کرد: کمبودهای مالی در بخش کارگری استان با تأمین بخشی از هزینه‌های زندگی کارگران تأمین شود.
رئیس کانون کارگران ساختمانی مازندران و نیز رئیس نظام مهندسی ساختمان مازندران، بحث آموزش و ایمنی در حوزه کارگری به ویژه کارگران ساختمانی استان مازندران را مطرح کردند.
سیدهادی ساداتی به سخنرانی رهبر معظم انقلاب اسلامی در جمع کارگران اشاره و بیان کرد: آمادگی برای اجرای فرامین رهبر انقلاب در بخش کارگری را دارا هستیم، هرچند در حوزه کارگران ساختمانی استان به نسبت بیشتر از سایر استان‌ها و به صورت نسبی در راستای فرمایش رهبر انقلاب اسلامی گام برداشتیم، اما اقدامات انجام شده در این ارتباط کافی نیست و باید تلاش بیشتری انجام شود.
کامران اصغری بیشتر دغدغه کار و تولید را داشت و خواستار کاهش ورودی پرونده‌ها به اداره تعاون، کار و رفاه‌اجتماعی استان شد و گفت: باید با تعامل و تفاهم مشکلات کارگری استان حل‌و‌فصل شود.
سیدحمزه درواری، رئیس کانون کارفرمایان مازندران از آمارهای مطرح شده در حوزه کار و اشتغال استان گلایه کرد و خواستار مناظره با مدیرکل جهادکشاورزی مازندران و رئیس سازمان صنعت، معدن و تجارت استان شد.
اما صحنه قابل تأمل در روز جهانی کارگر و روزی که مسئولان استانی به اذعان خودشان آمده بودند تا از کارگر تجلیل کنند، کم‌توجهی استاندار مازندران به تعدادی از کارگران کارخانه چیت‌سازی بهشهر بود.
تعدادی از کارگران چیت‌سازی بهشهر که مشکل دریافت سنوات پایان‌کار دارند، تنها فرصت کوتاهی برای گلایه درباره مشکلات و موانع پیش‌رو داشتند.
به دلیل ممانعت برگزارکنندگان مراسم برای بیان نظرات کارگران، یک کارگر در زمان خروج استاندار از سالن، مقابل خودروی وی قرار گرفت و خواستار صحبت هرچند کوتاه با استاندار در ارتباط با مشکل به‌وجود آمده شد.
عدم موافقت استاندار برای شنیدن حرف‌های این کارگر، بازتاب نامطلوبی را در برداشت. حتی اگر بنا را بگذاریم بر اینکه استاندار صدای این کارگر را نشنیده باشد، نمی‌توان به شاهدان این صحنه چنین القاء کرد، چرا که صدای این کارگر طلبکار از این واحد تولیدی به حدی بلند بود که چندین متر آن‌طرف‌تر صدایش به گوش میرسید.
در هر حال اطرفیان استاندار که صدای این کارگر را شنیده بودند «حتی از داخل سالن جلسه وی را به بیرون راهنمایی کردند که مبادا بخواهد، به اذعان برگزارکنندگان جلسه نظم را برهم بزند». مصلحت ایجاب می‌کرد که برای جلوگیری از ازدحام و پیشگیری از تنش، این کارگر دردمند را لحظه‌ای با استاندار رو‌به‌رو می‌کردند.
یکی از اقداماتی که این روزها بسیار دیده می‌شود، فاصله انداختن مسئولان بین مردم توسط اطرافیان مسئولان است، شاید مسئولان چندان علاقمند به فاصله گرفتن از مردم نباشند.
وقتی فردی ریسک می‌کند که در جمع 200 تا 300 نفری صدایش را بلند کند، حتما مشکلات و رنج‌هایی دارد که لب به گلایه میگشاید و دوست دارد مسئول ارشد استان صدایش را بشنود!.
از طرفی مردم‌داری در این جمع اقتضاء می‌کرد که نماینده دولت برای هرچند کوتاه، پای صحبت این کارگر می‌نشست و به گلایه‌های وی گوش می‌داد، مگر نه اینکه امکاناتی که در اختیار این مسئولان قرار دارد از بیت المال است، کسی که مسئول است همیشه مورد سئوال بوده و باید همیشه و همه‌جا پاسخگوی مردم باشد.
مسئولیت‌پذیری سخت است، وقتی یک کارگر در روز جهانی که به نامش ثبت شد، نتواند با مسئول استانی هرچند کوتاه درد و دل کند، واقعا میتوان گفت که مسئولان در مازندران فعالانه و مردم‌مدارانه فعالیت می‌کنند؟.
مسئولان و متولیان وقتی تربیون در دست می‌گیرند، چنان داد سخن سر می‌دهند که تصور می‌شود مردم‌مدارتر از او کمتر بتوان سراغ آورد، ولی وقتی پای عمل به میان میآید، آنگاه مشخص می‌شود از حرف تا عمل چه فاصله ولانی وجود دارد.
امیدواریم که حداقل در روزهای خاص و مناسبت‌های رسمی، شاهد تکرار این گونه صحنه‌ها نباشیم.
