زمانی بود که پدر و مادر‌ها اجازه دیدن فیلم و سریال‌های خارجی به ویژه تولیدات کشور ترکیه را به فرزندانشان نمی‌دادند، زیرا به گمان آنها فیلم‌های ترکیه از خط قرمز‌های اخلاقی و خانوادگی عبور کرده و حتی رفتار‌های مستهجن به نوجوانان و جوانان یاد می دادند. البته این نگرانی آنها تا حد زیادی درست و منطقی بود.
اخبار فرهنگ و هنر - اما دیری نگذشت که سینمای ایران هم به این ساختار شکنی‌ها پیوست و متاسفانه فیلم‌های ضد اخلاق، ضد فرهنگ و ضد سنت به آثار پرفروش گیشه تبدیل شدند. اما گویا سینما به تنهایی نتوانست پاسخگوی فیلمسازانی باشد که فقط مسائل جنسی و صحنه‌های مورد دار را از سینمای آمریکا و غرب آموخته اند و همچنان در بخش شناخت ژانر و تولیدات فاخر ضعف دارند,از این رو با سرمایه‌های نامعلوم و با خط گرفتن از اتاق فکری که در خارج از کشور بنا شده و هدفشان از هم پاشیدن زندگی خانواده‌های ایرانی است، بستری به نام نمایش خانگی پدید آمد.
اگر یک مروری بر سریال‌های نمایش خانگی در چند سال اخیر داشته باشیم متوجه می‌شویم که درون مایه این آثار اغلب ترویج ازدواج سفید، عادی جلوه دادن خیانت، بی تفاوتی خانواده‌ها نسبت به روابط فرزندانشان با دوست‌های اجتماعی و... است. البته در این میان سریالی مانند قهوه تلخ به گفته منتقدان ,سریال نسبتا استانداردی بود اما حتی در سریال پرطرفدار شهرزاد هم خیلی به اصول اخلاقی ایرانی پایبند نماندند. در صورتیکه در سریال‌های ترکیه‌ای که از تلویزیون این کشور پخش می‌شود، غیرت مردانه، حکم سنگین خیانت زن به شوهر، انتخاب تنها یک فرد به عنوان معشوقه، از خودگذشتگی مادر برای فرزند، فعالیت اجتماعی صحیح بانوان و تمام مواردی که یک روز فرهنگ ایران را تشکیل می‌داد برای مردمش تبلیغ می‌شود.
سوال اینجاست چه شد که ما از اخلاق دور شدیم و بی اخلاقی را به راحتی در سینما و رسانه‌های تصویری مان منعکس می‌کنیم؟ آیا غیرت و تعصب مردانه بد است یا فیلمسازان ما می‌خواهند غیرت یک مرد روی ناموس خود را بد جلوه دهند؟
چرا مسئله دوست اجتماعی در این حد عادی شده که در فیلم‌ها هم به راحتی زن شوهر داری که دوست اجتماعی دارد را نشان می‌دهند و به مرور زمان روابط زن و شوهر را به نابودی می‌کشانند؟
در کدام دوره از تاریخ ما باردار شدن دختر مجرد از دوست پسرش و بدتر از آن نگه داشتن این بچه رایج بود و خانواده‌های ایرانی مشکلی با آن نداشتند که الان اثری که در جشنواره فیلم فجر ارائه می‌شود چنین مضمونی دارد؟
درست است که اصلاح برخورد والدین با فرزندان و تحکیم رابطه دوستی آنها برای جامعه مفید است، اما باید در نظر گرفت که آثار فعلی ما طوری ساخته شده و می‌شوند که نه تنها این مسائل را به ما نمی‌آموزند بلکه بدتر از آن تعصب و توجه مردان ایرانی را زیر سوال می‌برند.
باز هم باید از مسئولان بخواهیم تا قبل از صدور پروانه ساخت به محتوای فیلمنامه‌ها توجه بیشتری داشته باشند و بر طرح فروپاشی خانواده‌ها مهر تایید نزنند.
