مشکلات تئاتر طی سال‌های جاری از سوی بسیاری از اهالی این هنر از جمله کارگردانان، نمایشنامه نویسان و بازیگران این هنر به وفور تکرار شده، اما عرصه هنر‌های نمایشی نشان داده که نه تنها راه حلی برای این مشکلات پیدا نکرده بلکه هر روز وضعیت این هنر بیشتر شده است.
مشکلات خصوصی سازی در تئاتر و ظهور بروز سالن‌های خصوصی، رشد سرسام آور بلیت تئاتر و کاهش مخاطب آثار فاخر، حضور پرتکرار سلبریتی‌ها در تئاتر و تولید آثار تنها برای گیشه و همچنین عدم نظارت درست بر آثار نمایشی مشکلاتی هستند که تئاتر همچنان با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کند.
عدم نظارت درست مرکز هنر‌های نمایشی از لحاظ کیفی و ارزشیابی سرسری آثار باعث شده تا مخاطبانی که مبالغ سنگین برای تهیه بلیت پرداخت می‌کنند، پس از تماشای آثار سرخورده شده و اعتمادشان را به آثار خوب هم از دست بدهند.
تولید کمدی‌های سطحی و سرشار از شوخی‌های رکیک، پوشش نامناسب و خلاف عرف جامعه روی صحنه تئاتر، هنجارشکنی‌های بدون دلیل در آثار مبتذل اتفاقاتی هستند که به وفور در تئاتر امروز مشاهده می‌شوند و متاسفانه هیچ نهادی با آن‌ها برخورد نمی‌کند.
از اتفاقات نابهنجار تئاتر که نسبت به حاشیه‌های گذشته گوی سبقت را ربوده پوشش بسیار نامناسب و ترویج سرو مشروبات الکلی در یک اثر نمایشی است، اتفاقی که مشخص نیست چگونه از سوی شورای نظارت و ارزشیابی تئاتر مورد تایید قرار گرفته و به راحتی روی صحنه رفته است.
هنر تئاتر همواره به عنوان یکی از هنر‌های مادر شناخته شده و برای اشاعه فرهنگ درست و اخلاق مدار و ایجاد تفکر در جامعه عنصری کلیدی قلمداد می‌شده است، اما حال این هنر نه تنها به فرهنگ سازی هیچگونه خدمتی نمی‌کند بلکه نقطه مقابل فرهنگ سازی ایستاده و پایه‌های اخلاقی جامعه را نشانه گرفته است.
پوشش بازیگران تئاتر تا زمانی با نظارت‌های صورت گرفته به طور معقول روی صحنه اتفاق می‌افتاد، اما انگار شورای ارزشیابی تئاتر همه چیز را به خود گروه‌ها سپرده و هیچ نظارتی روی چگونگی پوشش بازیگران روی صحنه ندارد.
شاید در بدو امر پوشش نامناسب یک تئاتر را بتوان حاصل بدعهدی گروه نسبت به تضمین خود به شورای ارزشیابی دانست، اما مشکل از آنجا شروع می‌شود که این اتفاق به امری رایج در تئاتر امروز مبدل شده و هیچ راهکاری برای جلوگیری با آن ارائه نشده است.
از سویی ترویج بی بند و باری و نوشیدن مشروبات الکلی در آثار نمایشی اتفاقی غیر قابل چشم پوشی است، روندی که باید دید مرکز هنر‌های نمایشی چه پاسخی به آن می‌دهد، مرکزی که مدت هاست خودش را از همه چیز کنار کشیده است.
مرکز هنر‌های نمایشی طی سالیان گذشته حمایت خود از تئاتر را به حداقل رسانده و با شعار خصوصی سازی همه چیز را به تهیه کنندگان و سالن‌های خصوصی سپرده و تنها به عنوان یک ناظر عمل می‌کند. البته این نظارت هم برخی مواقع کمی سهل انگارانه شده و اتفاقاتی از چشم ناظران و ارزشیابان دور می‌ماند.
تئاتر همواره به عنوان یک هنر مستقل و همسو با اندیشیدن و تفکر نامیده شده و در کتب آموزشی نیز این هنر جزو دسته هنر‌های فاخر است، اما با یک نگاه گذرا به وضعیت فعلی تئاتر به راحتی می‌توانیم دریابیم که تئاتر امروز ایران از راه اصلی خود به شدت دور شده و نه تنها به فرهنگسازی و تفکر کمکی نمی‌کند بلکه فرهنگ عمومی را نشانه گرفته است.
