دستمزدهای بازیگران سینما، به طور متوسط ۶۰ درصد کل هزینه ساخت فیلم را در ایران در بر می‌گیرد؛ سینمایی که بخش عمده‌ای از ورود سرمایه به آن از محل بودجه عمومی و حمایت ارگان‌ها و نهادها تأمین می‌شود، به عبارت دیگر هر ایرانی با پرداخت مالیات یا سهمی که از فروش نفت دارد، در پرداخت دستمزدهای میلیاردی به بازیگران سینما نقش دارد. حتی فیلم‌های کم هزینه آپارتمانی که با چند نمای محدود و اکثراً در فضای بسته یک آپارتمان تولید می‌شوند، در شرایط فعلی نزدیک به ۳ میلیارد تومان هزینه تولید دارند؛ هزینه‌ای که بخش عمده آن صرف پرداخت دستمزد بازیگران می‌شود. همین فیلم اگر بخواهد در فروش پیشه به سودآوری برسد باید حداقل ۱۰ میلیارد تومان فروش داشته باشد. اما آمار رسمی فروش سینماها در ایران نشان می‌دهد تعداد کمی از آثار اکران شده توان عبور از مرز ۱۰ میلیارد تومان فروش را دارند.
برخی از تهیه کنندگان سینما معتقدند دستمزدهای بالای بازیگران ناشی از ورود پول‌های مشکوک به سینماست؛ پول‌هایی که منشأ روشنی ندارند و از سوی سرمایه گذارانی تازه از راه رسیده به پروژه‌های سینمایی تزریق می‌شوند و پروژه‌هایی تولید شده‌اند که در عمل بازدهی اقتصادی نداشته‌اند.
دستمزد بالای بازیگران سینما فقط محدود به برخی از چهره‌های سینمایی می‌شود و بسیاری از بازیگران سینما حتی خواب چنین دستمزدهایی را هم نخواهند دید.
امیرحسین شریفی تهیه کننده سینما می‌گوید: «شاید خیلی‌ها باورشان نشود که دستمزد بدنه سینما و تلویزیون ایران شاید به ماهانه ۲ تا ۳ میلیون هم نرسد و با این ارقام باید هم کرایه خانه دهند و هم خرج زندگی. آیا ممکن است؟»
شریفی درباره کمک به معیشت بدنه سینما می‌گوید: «اگر صنوف یکپارچه و درست و حسابی داشتیم که بتواند در بحران‌ها هم که شده به یاری بدنه هنری کشور بشتابد یقیناً تحمل درد آسان‌تر می‌شد، اما جای خالی این صنوف هم بدجوری احساس می‌شود. صنف هنری داریم، مثلاً خانه سینما را داریم که اتفاقاً حمایت‌های مالی خوبی هم از دولت می‌گیرد، اما مشکل آنجاست که این حمایت‌ها به بدنه صنف نمی‌رسد و اغلب میان حلقه‌ای معدود که با ارتباطات در صنف سینما رخنه کرده‌اند، توزیع می‌شود!» اگر بدنه سینما تا این حد وضعیت بد اقتصادی فرو رفته است که با کمک دولتی باید امرار معاش کند، دستمزدهای نجومی در سینما به چه کسانی داده می‌شود؟
