سومین شب از پنجمین دوره فستیوال موسیقی نواحی «آینه‌دار» که یکشنبه شب یازدهم آذر ماه در تالار رودکی تهران میزبان علاقه مندان موسیقی اقوام ایران بود به ۲ مجموعه آوازها و آیین‌های مردم طبرستان (استان مازندران) و ترانه‌ها و آیین‌های مردمان گیل و دِیلَم (استان گیلان) اختصاص داشت. اغلب این اجراها مشتمل بر ملودی های شادی بخشی بود که عمدتا به موسیقی عروسی ها و جشن های مردم سرزمین های شمالی مربوط بود.
نوبت اول از شب سوم با لالایی‌خوانی زنان آغاز شد و با برگزاری مراسم عروسی محلی ادامه پیدا کرد. این اجرا با تشت‌زنی، کشتی‌گیری، مراسم حنابندان و اصلاح سر داماد همراه بود که حرمت یوسفی، فاطمه فغانی، آزاده حسن‌نژاد، ستاره حیدری، زهرا فضلی، فاطمه، سجاد و شهباز پاریاو فلاح، یلدا طاهری، زلیخا مظفری، لیلا مظفری، ساغر حسینیان، سجاد و اکبر حسنی، محمد الیاسی، مهدی کارگر و هستی حسن‌نژاد به سرپرستی علی حسن‌نژاد این آیین‌ها را به صحنه بردند.
اجرای آواز و نی چوپانی (گلی به گلی) نیز در حالی روی صحنه رفت که کی قباد میردار قرار بود مخاطبانش را مهمان اجرای نی و آواز کند اما از آنجا که فراموش کرده بود سازش را با خودش بیاورد، به خواندن آواز روی صحنه اکتفا کرد و بهمن سام دلیری نیز همراه با او روی صحنه آواز خواند. این اجرا پس از عروسی مازندرانی‌ها روی صحنه رفت و فضای متفاوتی در تالار رودکی ایجاد کرد.
پس از آن نوبت اجرای «گودارها» بود. گودارها خنیاگرانی هستند که در سراسر مازندران خصوصاً مناطق شرقی این استان پراکنده‌اند و به مطربی مشهورند. حسین بندگی در اجرا با کمانچه سه سیم که پشت کاسه‌اش هم باز بود به اجرا پرداخت و علیرضا میرشکاری نیز او را همراهی کرد.
خانواده عبدالهی یکی دیگر از اجراکنندگان سومین شب فستیوال «آینه‌دار» بودند. پرویز عبداللهی نوازنده قرنه و سرنا به همراه همسرش گلدسته زارع نوازنده دِسَر کوتِن و فرزندش امیر ارسلان عبداللهی نوازنده تمبک که از ساری آمده بودند به اجرای شادیانه‌های این منطقه پرداختند.
نوبت دوم اجراهای سومین شب فستیوال «آینه‌دار» با اجراهای سه روایت نی توسط پیشکسوتان منطقه تالش آغاز شد.
مقام اصلی تالشی توسط ذبیح‌الله پوربابا نوازنده للوا ۷۰ ساله از رضوان‌شهر گیلان آغاز شد و با صدای للوای ایمان دلیری ۷۰ ساله از ییلاقات ماسال، سپس شکور شعبانی ۶۰ ساله از شاندرمن ادامه پیدا کرد. ضمن اینکه فیروز امانی و اشرف قربانی نیز گروه دیگری بودند که روایت خودشان را از حومه رضوان‌شهر گیلان به نمایش گذاشتند و آواز تالشی سردادند.
رفیع رفیعی با زخمی که در سازش داشت، للوا نواخت. به گفته علی مغازه‌ای دبیر هنری فستیوال، او در زلزله سال ۱۳۶۹ در رودبار ۲ دختر، یک پسر و بسیاری از اقوامش را از دست داده و اجرایش را با قطعه‌ای با نام حضرت موسی(ع) شروع کرد. این در حالی بود که حسین‌علی مشکین نوازنده سرنا و گیلان‌خان خوش‌نواز نوازنده نقاره نیز از سیاهکل به تهران آمدند تا بخشی از موسیقی اقوام گیلان را به نمایش بگذارند.
علی مغازه‌ای پیش از این اجرا گفت: گیلان‌خان خوش‌نواز یکی از برجسته‌ترین نوازنده‌های گیلان است که ۹۴ سال دارد اما از ۲ سال پیش بر اثر سانحه تصادف دیگر مثل قدیم نتوانسته بنوازد و در سومین شب «آینه‌دار» به تهران آمده تا نقاره‌ای را که بیش از ۷۰ سال می‌نواخته، به صدا دربیاورد.
آواها و ترانه‌های فولکلور گیلان به شکل دیگری و با همراهی یک گروه ۱۰ نفره گیلکی دوباره اجرا شد. این بار محمد آفریدون، فرشاد بالایی، رضا علوی، شقایق دلیر، علی زحمتکش، لیدا قویدل، مریم دهقان، بهزاد زمانی، سانیا شکری و فتانه آل‌ابراهیم با لباس‌های رنگارنگ گیلکی و جوراب‌های پشمی دست‌بافت خاص منطقه گیلان روی صحنه تالار رودکی رفتند و قطعاتی از جمله «یه روزی بوشوم کونوس کله» را اجرا کردند.
شب موسیقی گیلان با صدای گِل فیشه (سوتک یا سوت گِلی) که توسط محمد آفریدون اجرا شد، به پایان رسید.
