محمدرضا ایمانیان مدیر روابط عمومی و تبلیغات تئاتر درباره تغییر شکل تبلیغ برای نمایش هایی که روی صحنه می روند و جایگزین شدن تبلیغات مجازی به جای تبلیغات شهری و کاغذی در چند سال اخیر گفت: طبیعی است که با تغییر مناسبات رسانه ها، مکانیزم تبلیغات و اطلاع رسانی در تئاتر نیز عوض شود و شبکه های اجتماعی و فضای سایبری و اینترنتی وارد حوزه شوند.
وی درباره عوامل موثر در جذب مخاطب تئاتر و نقش تبلیغات در این زمینه بیان کرد: این مساله که یک نمایش باید حتما اثری باکیفیت باشد تا بتواند مخاطب را به خود جذب کند جزو بدیهیات است، اما در زمینه تبلیغات تئاتر و نقش آن در فروش و جذب تماشاگران تئاتر جزییاتی وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد. در گذشته ما ۴ - ۵ سالن تئاتر دولتی داشتیم و تماشاگران هم در همین سالن های تقسیم می شدند و گروه های نمایشی هم یارانه دولتی دریافت می کردند به همین دلیل جذب مخاطب خیلی دغدغه اصلی شان نبود اما از بزنگاهی به بعد مساله جذب مخاطب تبدیل به اولویت اصلی گروه های نمایشی شد.
ایمانیان ادامه داد: در سال های اخیر با افزایش سالن های تئاتر به ویژه در بخش خصوصی و فعال شدن گروه های نمایشی مختلف، به همان اندازه تماشاگران این حوزه افزایش پیدا نکردند و همین مساله باعث شد یک رقابت ناخواسته بین گروه ها شکل بگیرد و حوزه تبلیغات به سمت شبکه های اجتماعی و پیام رسان های مختلف کشیده شویم. قبل از فیلتر شدن تلگرام بیشترین فشار تبلیغاتی روی دوش این پیام‌رسان بود و البته هنوز هم تلگرام و اینستاگرام بیشترین حجم تبلیغات تئاتر را برعهده دارند اما نکته ای که وجود دارد این است که در این فضای رقابتی خلاقیت و نوآوری مغفول واقع شده است.
وی متذکر شد: اگر پای صحبت اکثر فعالان حوزه تبلیغات تئاتر بنشینید، متوجه می شوید که بسته های تبلیغاتی واحدی برای تبلیغات یک اثر نمایشی پیشنهاد می کنند مثلا تبلیغات یک نمایش شامل تبلیغات مجازی و محیطی به صورت پخش تیزر و تراکت و تخفیف های مختلف روی سایت فروش بلیت می‌شود و تنها تفاوتی که در نحوه عرضه شان وجود دارد نوع گرافیک اقلام تبلیغاتی چه در تیزر و چه تراکت و تعداد آنها با توجه به نوع سالنی است که هر نمایش در آن اجرا می شود.مشکل تبلیغات تئاتر این است که از بسترهایی که در اختیارش قرار دارد استفاده نمی کند و انقدر از یک رویکرد تبلیغاتی استفاده می کند که مخاطب از دیدن آن اشباع شود
این بازیگر تئاتر درباره تبلیغات روتینی که برای نمایش ها در شبکه های اجتماعی می شود، توضیح داد: به عنوان نمونه مدتی این مدل تبلیغات باب شده بود که فلان هنرمند قرار است به دیدن یک نمایش بنشیند و بعد از دیدن نمایش، نظرش را درباره اجرا منتشر می کردند و یا جشن امضای پوستر می گرفتند.
وی اضافه کرد: مشکل تبلیغات تئاتر این است که از بسترهایی که در اختیارش قرار دارد استفاده نمی کند و انقدر از یک رویکرد تبلیغاتی استفاده می کند که مخاطب از دیدن آن اشباع شود. چند صفحه تبلیغاتی برای تبلیغ نمایش ها وجود دارند که مخاطبان فضای مجازی بعد از مدتی متوجه رویکردشان می شوند و اگر خلاقیتی در ارایه تیزرها و تبلیغ نمایش ها وجود نداشته باشد، مخاطبان از دیدن این همه تبلیغ تکراری و یک‌شکل اشباع می شوند؛ مگر اینکه گروهی نوآوارنه از این فرصتی که در اختیار دارد، استفاده کند مانند اتفاقی که برای نمایش «یرماغ» رخ داد و تیزر خلاقانه نمایش به دفعات زیاد وایرال شد و هنرمندان زیادی آن را به اختیار در صفحاتشان تبلیغ کردند.
ایمانیان اضافه کرد: یکی از فاکتورهای جذب مخاطب تمکن مالی گروه نمایشی است و اینکه بتوانند انواع و اقسام تبلیغات مجازی و محیطی را برای کارشان داشته باشند مخاطب را کنجکاو می کند که به دیدن نمایش بنشیند. فاکتور دیگر حضور چهره شناخته شده در یک نمایش است اما معتقدم مهمترین عامل برای جذب مخاطب، برنامه ریزی مشخص و درست در عرضه تبلیغات نمایش است چون جذب مخاطب از همان مرحله انتخاب متن برای اجرا آغاز می شود و گروه تبلیغات یک نمایش در اولین گام باید در تبلیغات اثر، هدفمندی داشته و جامعه هدف نمایش را بشناسد.
این فعال تئاتری تصریح کرد: چندین ماه برنامه ریزی برای نحوه عرضه یک اثر نمایشی شاید مفیدتر از حضور چهره و یا صرف هزینه های گزاف باشد. وقتی می خواهیم نمایشی را به صحنه ببریم باید بتوانیم به چند سوال پاسخ دهیم؛ اینکه نمایش کی، کجا، با چه چیدمان بازیگری و در چه بازه زمانی و همزمان با چه نمایش های دیگری قرار است به صحنه برود. وظیفه فردی که کار تبلیغات تئاتر می کند این است که بسته فرهنگی را به بهترین نحو ممکن به بالفعل ترین جامعه مخاطبش عرضه کند.
ایمانیان درباره میزان موفقیت این نوع از تبلیغات نسبت به تبلیغات کلاسیک چندسال قبل عنوان کرد: تبلیغات در حوزه تئاتر یکی از فاکتورهایی است که می توان برای جذب مخاطب روی آن حساب کرد و با توجه به شرایط امروز و همکاری نکردن نهادهای فرهنگی، تبلیغات مجازی نقش پررنگ تری در جذب مخاطب دارند.
این مدیر تبلیغات درباره نقش نهادها و ارگان های فرهنگی در تبلیغات تئاتر گفت: در حال حاضر هر بنر شهری ۵۰۰ هزار تومان است در حالی که در دوره شهردار قبلی ما با یک میلیون تومان می توانستیم ۵۰ بنر بگیریم. کدام گروه تئاتری می تواند چند ده میلیون تومان هزینه تبلیغات شهری کند پس عملا این نوع تبلیغات شهری دارد به فراموشی سپرده می شود. شهرداری تهران مدت هاست که هیچ کمکی به گروه های تئاتری نمی کند، در زمان آقای قالیباف تقسیم وظایفی در این زمینه وجود داشت و بخشی از هزینه هایی که برای امور فرهنگی می شد در اختیار سازمان زیباسازی، بخشی در اختیار سازمان فرهنگی هنری شهرداری و ... قرار داشت اما در حال حاضر این بودجه ها همگی در اختیار سازمان زیباسازی شهرداری تهران قرار دارد و این سازمان هم هزینه ای برای تئاتر نمی کند.
بازیگر «خنکای ختم خاطره» در پایان یادآور شد: مساله دیگر این است که تئاتر هیچ وقت اولویت تلویزیون نبوده است و اهالی تئاتر هم پیگیر این قضیه نمی شوند و مثلا زمانی که ۲ برنامه تئاتری از تلویزیون حذف می شود هیچ کس پیگیرش نمی شود در حالی که برنامه «هفت» همچنان بر صدر اخبار قرار دارد. متاسفانه اهالی تئاتر هیچگاه برنامه تبلیغاتی قدرتمندی نداشتند و خودشان را هم دست کم می گیرند بنابراین مسئولان هم تئاتر را دست کم می گیرند. نکته دیگر اینکه هنرمندان ما از یکدیگر حمایت نمی کنند. چه ایرادی دارد هنرمندان ما در رِوِرانس نمایش هایشان چند ثانیه تبلیغ کار یکی از همکارانشان را بکنند در حالی که هزینه ای هم برایشان ندارد.
