به گزارش عصر ایران، کیومرث پوراحمد کارگردان فیلم اتوبوس شب در گفتوگویی پیرامون فیلم اصغر فرهادی، موضع انتقادی ابراهیم حاتمیکیا به فیلم جدایی نادر از سیمین را نشانه حسادت میداند.
وی در پاسخ به سئوالی مبنی بر ارزیابی‌‌اش از موضع ابراهیم حاتمیکیا درباره «جدایی نادر از سیمین» می‌گوید:
«حاتمیکیا زمانی فیلمساز محبوب من بود ولی الان برای من نه تنها محبوب نیست بلکه نامحبوب هم هست. به غیر از حاتمیکیا، شنیدم که مسعود فراستی هم افاضاتی فرموده‌اند. حرف این ها واقعاً چه اهمیتی دارد؟ فیلمی با این وسعت در جهان دیده شده و جهان را تحت تاثیر قرار داده است، بگذار دو نفر هم هر چه می‌خواهند بگویند. یکی نیست بگوید آقای حاتمیکیا! جنابعالی که خودت رفتی آلمان و فیلم ساختی و خود من را منقلب کردی و آن موقع بهت دست مریزاد گفتم. اگر فیلمت جهانی نشد به اصغر فرهادی چه مربوط است؟»
پوراحمد در پاسخ به این سئوال که «یعنی موضع حاتمی کیا را ناشی از حسادت می دانید؟» می‌گوید: «چیزی توی این مایه‌ها! وگرنه اصغر فرهادی، کی در صف «سفارت خرس نشان» ایستاده است؟ فرهادی کدام فیلمش را برای فستیوال‌های جهانی ساخته است. فرهادی فیلم‌هایش را برای ایران ساخته است. «جدایی نادر از سیمین» در جشنواره فجر هم بیشترین جایزه را گرفت. اکرانش در ایران هم بسیار موفق بود و با استقبال مردم مواجه شد.
اصغر فرهادی آدمی نبوده که فیلم ساخته باشد تا به فلان جشنواره برود. او فیلمی درباره دغدغه‌های شخصی خودش ساخته است. من این حرف را درباره آن یکی آقا می‌گویم که فکر می‌کند اگر دو برنده جایزه اسکار را وارد فیلمش کند، فیلمش اسکاری می‌شود. چقدر این رویکرد کوته‌بینانه است. شما باید دغدغه و زخم و خلاقیت داشته باشی تا فیلمت جهانی و اسکاری شود.»
* در صف سفارت خرس‌نشینان / ضمیری که مصدر خود را پیدا کرد
این موضع کیومرثپوراحمد علیه حاتمیکیا از آنجا ناشی می‌شود که وی در نامه‌ای به رضا میرکریمی در پی اکران فیلم یه حبه قند آورده بود:
«یا لطیف
خیر ببینی آقا سیدرضای میرکریمی.
کام‌ات شیرین. اگر این حَبّه قندت نبود، یادمان می‌رفت کجایی هستیم و با کامِ تلخ در صفِ سفارتِ خرس‌نشان ایستاده بودیم تا از سرزمین همیشه آفتاب‌مان به جبرِ همکار تلخ‌مزاج، همه مهر دروغ بر پیشانی، متقاضی پناه به سرزمین همیشه ابری بگیریم.
خیر ببینی برادر. تو با حَبّه قندی کام دودگرفته‌مان را شُستی و به یادمان آوردی که ایرانی هستیم. نامی داریم و نشانی. ادبی داریم و آدابی، که به وقت شادمانی بدانیم چه باید کنیم و به وقت عزا چه باید باشیم.
سیّد عزیز، متوقع نباش که با این حَبّه قندت قادر به شیرین کردن کامِ جفامسلکان باشی. این تلخی به بلندای نسلِ این نهضت همچنان ادامه‌دار است، ولی بدان، این بارانِ سیاهِ جفایِ غریبه‌هایِ دوست‌نما، پایانی دارد. تو حوصله کن و مباد که شکایت به غریبه بری. تو شاگردِ مکتبِ فردوسی و حافظی که نه کوچیدند و نه شوقِ ترکِ سرزمین به فرزندانشان دادند. این عصر وارونگی پایانی دارد برادر!»
برادرت ابراهیم حاتمیکیا
* میرکریمی: در نامه حاتمیکیا توهینی نبود / از توهین به حاتمیکیا دلم شکست
در پی این نامه شیفتگان فیلم اصغر فرهادی و سایت‌های ضدانقلاب هجمه‌ای را علیه ابراهیم حاتمیکیا شروع کردند که رضا میرکریمی که نامه خطاب به او نوشته شده بود برای دفاع از حاتمیکیا وارد میدان شد.
کارگردان فیلم «یه حبه قند» در بخشی از جلسه پرسش و پاسخ این فیلم که ۴ آبان ماه در فرهنگسرای رسانه برگزار شد، گفت: «ابراهیم لطف داشته و از فیلم من تعریف کرده است. خوشحالم که او «یه حبه قند» را دوست داشته است چون زمانی که من تنها یک علاقه‌مند سینما بودم، او با فیلم‌هایش به من انگیزه می‌داد و من هرگز به توانایی و قدرت حاتمیکیا شک نکردم.»
میرکریمی خاطرنشان کرد: «وقتی انتقاد داریم به اینکه در حوزه‌های دیگری به جز فرهنگ در بیان نظرات سختگیری می‌شود، خیلی برایم عجیب است که چرا خودمان در حوزه فرهنگ نیز کم طاقت شده‌ایم.
وی ادامه داد: هر کسی ادبیات مخصوص به خودش را دارد. ممکن است فیلمی را دوست داشته باشد و یا از آن بدش بیاید. فکر نمی‌کنم آقای فرهادی نیز چنین واکنش‌هایی را به نامه ابراهیم حاتمی کیا درباره فیلمش بپسندد و از آن خوشحال بشود.»
کارگردان «یه حبه قند» با تاکید بر اینکه باید نقد پذیر باشیم، ادامه داد: «من در متنی که آقای حاتمی کیا منتشر کرده بود توهینی نمی‌بینم و سخنان ایشان را به مثابه نقد دیدم. ما باید کمی نقد پذیر باشیم به نظرم این نقد پذیری را فرنگی‌ها خیلی بهتر درک کرده‌اند چرا که وقتی کسی فیلمی می‌سازد باید خودش را برای هر نقدی آماده کند.»
وی خاطرنشان کرد: «خیلی جالب است که در فرنگ، فیلم سازان فیلم‌های یکدیگر را کاملا بالا می‌برند و یا کاملا می‌کوبند و هیچ واکنش بدی نیز نسبت به آن‌ها صورت نمی‌گیرد.»
رضا میر کریمی در بخش دیگری از این نشست مطرح کرد: «فیلم آقای فرهادی فیلم خوبی است که خدا را شکر جوایز بسیاری را گرفت اما در این میان یک نفر هم به صراحت می‌گوید که این فیلم را دوست ندارد. واقعا از اینکه این گونه با حاتمیکیا و نامه‌اش رفتار شد دلم شکست.»
کارگردان «یه حبه قند» با بیان آنکه هر کس می‌تواند نظر خودش را درباره مسائل و فیلم‌های مختلف داشته باشد گفت: «من واقعا از اینکه به حاتمی کیا حسود گفتند، دلم شکست و یا کاریکاتوری را که درباره او کشیده شد و به زعم من بسیار زننده بود اصلا دوست نداشتم.»
* حاتمیکیا: اگر مماشات می‌کردم، آیندگان این بزدلی را بر من نمی‌بخشیدند
البته حاتمیکیا نیز بعد از مدتی در گفتوگویی درباره نامه‌ای که نوشت چنین گفت:
«این فریادی بود و اگر مماشات می‌کردم، آیندگان این بزدلی را بر من نمی‌بخشیدند. برای من ایران و ایرانی نامی نیست که صرفا در شناسنامه‌ام ثبت شده باشد. هشت سال از عمر جوانی‌ام را به بهای جانم هزینه دادم و به عنوان یک سرباز بر خودم حقی قائلم که از آن دفاع کنم. حتی اگر همه دوستدارانم از من برنجند. وارونگی همین بس که متهم به حسادت شدم. من تاجر نیستم که به ضرر و زیان جیب و آبرویم فکر کنم. بی پرده بگویم که این خرس و پلنگ و شیر و حتی سیمرغ استعداد گوساله سامری شدن را دارد و کجاست آن مفسر شجاع همچون مرتضی آوینی که با بیانی حکمیمانه این وارونگی‌های معنا را توضیح دهد.
چرا تا این حد دیکتاتور مطلق‌نگر می‌شویم. البته خوشحالم که هیچ حاشیه امن و هاله قدسی اطرافم نیست و همگان می‌توانند نقد و لعن و تقدیرم کنند. ولی با همه این‌ها من هم انسانم.
عزیزان، من اشاره به فیلمی کردم که از جشنواره فجر دولت آقای احمدینژاد تا خانه سینما و شهرداری و جشنوارههای اروپایی و آمریکایی و آفریقایی و آسیایی جایزهها گرفته و همچنان میگیرد. پس چرا تا این حد کم تحمل از شنیدن یک صدای دیگر؟
