فیلم سینمایی "هت تریک" ساخته "رامتین لوافی" در سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر رونمایی شد و توانست نسبتاً نظرات مثبتی را از سوی تماشاگران و منتقدین به همراه داشته باشد.
این فیلم روایتی پیچیده، پر کنش و البته بر پایه غافلگیری را برای مخاطب عرضه می کند. روایتی که می تواند در جادوی سینما موثر بوده و مخاطب را هر لحظه به صندلی سینما بچسباند. این غافلگیری اما باید دید تا چه حد برای مرعوب کردن تماشاگر و تا چه در راستای متن شکل می گیرد.
آنچه از هت تریک یک فیلم آرمانی می سازد را باید بدون شک در ترکیب بندی خوب عوامل اثر دانست که آن هم از مدیریت خوب تهیه کننده و کارگردان اثر نشات می گیرد. همه چیز و همه اشخاص در هت تریک در خدمت متن و کارگردانی پیش می روند و همین عاملی شده تا هت تریک کلیتی قابل قبول باشد.
طراحی صحنه و لباس اثر سهم بسیار موفقی در کار داشته و در کنار فیلمبرداری رنگ بندی جذابی را برای مخاطب ساخته است. رنگ بندی به عنوان یکی از عناصر بصری می تواند در موفقیت و چشم نواز بودن یک اثر تاثیرگذار باشد و فیلم هت تریک از این آزمون به خوبی سربلند بیرون آمده است.
گروه بازیگران فیلم هت تریک یکی دیگر از نقاط قوت این اثر سینمایی هستند. بازیگران در کنار آنکه به متن وفادارند و در ریاضی کارگردان قدم بر می دارند از سویی دیگر مولف بودن خود به عنوان بازیگر را به خوبی اعمال می کنند. این بازیگران در راستای متن به خوبی پیش رفته و از خودشان جوهره ای به فیلمنامه می افزایند.
بازی صابر ابر در کنار سحر دولتشاهی باور پذیر و در هنگام تعلیق های متعدد فیلم که گاهاً می تواند بازیگر را از ریتم خارج کند به خوبی هدایت شده و تا انتها با یک فیزیک و شیمی خوب پیش می رود.
رامتین لوافی به عنوان کارگردانی تازه کار نشان داده که برای دومین فیلم خود تاملات بسیاری را انجام داده و فاصله هفت ساله بین فیلم اول و دوم او بی دلیل نبوده است. این فیلم برای تجربه کارگردانی یک کارگردان جوان ریسکی بزرگ و در عین موفق است. اتفاقی که شاید هر کارگردانی نمی کند.
هت تریک درامی اجتماعی با نقاط فراز و فرود بسیار است و آنچه آن را از سایر فیلم های اجتماعی متمایز می کند بدون شک ریسک شدید کارگردان در تعلیق ها است. به طور معمول فیلم هایی از این جنس ریتم نسبتاً خوبی را ندارند اما این فیلم با توحه به ساختار منسجم در ریتم بسیار خوب پیش می رود.
