برای پیادگان یا سواران امروز خیابان‌های تهران، دیدن تصویر نوید محمدزاده در لباس مردمان انگلیس قرن هجدهم و نوزدهم، بر بنرهای خوش‌رنگ و لعاب شهری به امری تکراری بدل شده است. محمدزاده که ستاره اقبالش به واسطه استعداد و تلاش‌های مداومش درخشان‌تر می‌شود، قرار است در نمایش «اولیورتویست» حسین پارسایی روی صحنه رود. اتفاقی که تنها چند روز پس از پایان نمایش «پچپچه‌های پشت خط نبرد» رخ خواهد داد.
اما مسئله این نیست. حتی مسئله تا بدین جای کار قیمت بلیت 140هزار تومانی هم نیست. اینکه چرا در تالار وحدت شما می‌توانید بلیت نمایشی را در نت‌برگ به قیمت 10هزار تومان خریداری کنید و در مقابل نمی‌توانید بلیت 140هزار تومانی تهیه کنید. این شناور بودن قیمت‌ها اکنون محل بحث نیست.
محل جدال در میان همان بنرهای خوش‌رنگ و لعاب رقم می‌خورد، جایی که نیازمند شفاف‌سازی برخی دستگاه‌های دولتی و البته مؤسسه‌های غیردولتی است. حال مورد ابهام کجاست؟ مورد ابهام قرارداد بنرهایی است که احتمالاً قراردادش میان تیم سریال شهرزاد و سازمان نوسازی شهرداری تهران بسته شده است. بنرهایی که طبق تحقیقات به مدت یکسال به تیم تبلیغاتی سریال شهرزاد اجاره داده شده است؛ اما عمر شهرزاد با حواشیش زودتر از موعد تمام شد و دیگر نیازی به حفظ بنرها نبود. با این حال خبری از لغو قرارداد هم نیست.
اما این روزها بنرهای «اولیورتویست» به جای شهرزاد در خیابان‌های تهران خودنمایی می‌کنند. ابهام کجاست؟ ابهام در رابطه حسین پارسایی و تیم شهرزاد است. پارسایی در بلبشو و حواشی پیرامون شهرزاد، به خصوص مسائل غیرشفاف مالی آن حامی سریال باقی ماند. اجازه داد تا سری دوم آن نیز ساخته شود و محمد امامی، تهیه‌کننده پرحاشیه و البته متهم مالی به سرمایه‌گذاری خود ادامه دهد.
حسین پارسایی، مدیرکل دفتر نمایش خانگی همچنین مجوز ساخت سری سوم شهرزاد را نیز صادر کرده است تا امامی با خیال راحت و با فراغ بال مقدمات سری سوم شهرزاد را فراهم کند. زمانی این قضیه مهم می‌شود که مشخص نیست در تغییر و تحولات وزارت ارشاد، آیا پارسایی دفترش را حفظ می‌کند یا خیر.
حال این مهم را در کنار واگذاری فرصت تبلیغاتی شهرزاد به «اولیورتویست» بگذارید. ذهن مخاطب آگاه مغشوش می‌شود. این پرسش اکنون مطرح می‌شود که آیا حسین پارسایی بنرها را از مجموعه شهرزاد اجاره کرده است؟ آیا او هزینه‌های آن را متقبل شده است؟ آیا او تلاشی برای شفاف‌سازی آن کرده است؟ هزینه هنگفت تبلیغات شهری که جامعه تئاتری به جز چند مورد انگشت‌شمار و آن هم به لطف شخصیتی چون رضا حداد، از پسش بر نمی‌آید، در «اولیورتویست» چگونه تأمین شده است؟
با توجه به ابهام موجود اگر تیم شهرزاد فرصت تبلیغاتی خود را به شکل رایگان در اختیار حسین پارسایی قرار داده باشد، مصداق بارز تخلف مالی - برای مثال ارتشا - نخواهد بود؟
