شهرام کرمی، سال ۱۳۵۱ در شهر کرمانشاه به دنیا آمده است. او نمایشنامه‌نویس و کارگردان برجسته حوزه تئاتر کودک و نوجوان است و دبیری جشنواره‌های متعدد تئاتر را در کارنامه کاری خود به ثبت رسانده است.
کرمی سال‌هاست که در سمت مدیر مرکز هنرهای نمایشی سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران نیز فعالیت دارد.
از او تاکنون نمایشنامه‌های بسیاری به چاپ رسیده و نمایش‌های گوناگونی به صحنه رفته است.
مدیر مرکز هنرهای نمایشی سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران معتقد است متأسفانه طی سال‌های اخیر شاهد رشد قارچ‌گونه نهادهایی تحت عنوان خیریه بوده‌ایم که بسیاری از آن‌ها بدون مجوز فعالیت می‌کنند و تبدیل به بنگاه‌هایی اقتصادی شده‌اند، بنگاه‌هایی که نفس کار خیر را در کشور ما زیر سوال برده و بسیاری را به این موضوع بدبین ساخته‌اند. او می‌گوید: با احترام به تمام خیریه‌هایی که با هدف خیر طراحی شده و بسیار هم مؤثر هستند اما نباید از کنار برخی بنگاه‌های سودآور مالی به بهانه و پشت نام خیریه عبور کرد.
«شهر امید» با او درباره فعالیت در امور خیریه و عام‌المنفعه و به‌ویژه نقش و تأثیر سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران در همراهی با مؤسسات فعال در این حوزه با هدف بهبود شرایط جامعه گفت‌وگویی ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید:
آقای کرمی نقش هنرمندان را در حمایت از فعالیت‌های خیریه حداقل در دهه گذشته چگونه می‌بینید؟
شاید در هیچ دوره‌ای به اندازه 10 سال اخیر شاهد مشارکت هنرمندان در فعالیت‌های خیریه نبوده‌ایم و اخبار متعددی از اینچنین اقداماتی همواره به گوشمان رسیده است. البته باید هم چنین باشد. تاریخ نشان می‌دهد که نقش هنرمندان در فعالیت‌های اجتماعی بسزاست و مشارکت آن‌ها از آنجایی بسیار مؤثر است که مورد وثوق و اعتماد مردم جامعه خود هستند و بارها و بارها شاهد آن بوده‌ایم که اخبار مختلفی از آزادسازی زندانیان محکوم به دیه تا کمک به بیماران خاص به همت هنرمندان رقم خورده است.
به نظر شما آیا این یک وظیفه بر دوش جامعه فرهنگی و هنری کشور است یا آن‌ها با نگاه خاص در کنار دستگاه‌های اجرایی و دولتی قرار گرفته و اقدام به چنین فعالیت‌هایی کرده‌اند؟
کمک به همنوع یک وظیفه انسانی است و البته در امر انجام امور خیریه رویکردهای مختلفی وجود دارد؛ برخی دوست ندارند نامشان پس از انجام کار خیر مطرح شود، برخی به قصد تظاهر پا به این میدان می‌گذارند و برخی هم به‌عنوان یک وظیفه از آن یاد می‌کنند.
در مقام یک مسئول و با توجه به سمتی که در سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران دارید، جایگاه موسسات و انجمن‌های خیریه را در پرداختن به این موضوعات چگونه می‌بینید؟
در پاسخ به این پرسش می‌خواهم به نکته‌ای اشاره کنم که شاید از آن بتوان به‌عنوان یک معضل نام برد. متأسفانه طی سال‌های اخیر شاهد رشد قارچ‌گونه نهادهایی تحت عنوان خیریه بوده‌ایم که بسیاری از آن‌ها بدون مجوز فعالیت می‌کنند و تبدیل به بنگاه‌هایی اقتصادی شده‌اند، بنگاه‌هایی که نفس کار خیر را در کشور ما زیر سوال برده و بسیاری را به این موضوع بدبین ساخته‌اند. با احترام به تمام خیریه‌هایی که با هدف خیر طراحی شده و بسیار هم مؤثر هستند اما نباید از کنار برخی بنگاه‌های سودآور مالی به بهانه و پشت نام خیریه عبور کرد.
از تجربیات خود به‌ویژه در مقام مدیر مرکز هنرهای نمایشی سازمان فرهنگی و هنری شهرداری در پرداختن به این موضوعات بگویید.
ما همواره به‌عنوان متولی بخشی از فعالیت‌های هنری در شهرداری تهران با برنامه‌های خیریه برگزار شده از سوی شهرداری مشارکت داشته‌ایم. طی سال‌های اخیر در فرهنگسراها پایگاه‌هایی را برای حمایت از سایر نیازمندان اختصاص داده‌ایم و از هرگونه فعالیت هنرمندان در فرهنگسراها به‌منظور انجام امور خیر استقبال کرده‌ایم و خوشبختانه فرهنگسراها برای برنامه‌های خیریه بسیج شده‌اند.
با توجه به وجود روحیه قوی انسان‌دوستی در میان مردم کشورمان اما همه روزه شاهد افزایش متکدیان در کلانشهرها و به‌ویژه تهران هستیم. به نظر شما دلیل این امر چیست؟
ما یک جامعه اخلاق‌گرای پراحساسیم و ایرانی‌ها در همه جای جهان به اخلاق‌گرایی معروف هستند و روحیه مشارکت جمعی خود را حتی در ابعاد بین‌المللی به رخ جهانیان کشیده‌اند. شاید همین امر یکی از دلایل افزایش تکدی‌گری در کشورمان باشد چراکه عده‌ای متوجه این روحیه شده‌اند. به همین دلیل معتقدم تعداد بالای خیریه‌ها در کشور اتفاق خوبی نیست و نفس قضیه زیر سوال می‌رود. خیریه‌ها باید در کمیت پایین، موضوع محور و با برنامه‌ریزی عمل کنند و کمک‌ها باید در زمان و مکان مناسب انجام شود.
سخن پایانی‌تان را درباره موضوع مورد بحث می‌شنویم.
باز هم دلم می‌خواهد بر تأثیر جامعه هنری و شناخته‌شده کشور در رونق بخشیدن به امور خیریه تأکید کنم. رسانه‌ها هم به‌خوبی می‌توانند هنرمندان و خیریه‌ها را در راستای نیل به اهداف یاری کنند. ما در کشوری زندگی می‌کنیم که دارای سرمایه‌های مادی و معنوی بسیاری است و اگر هر یک از افراد دارای توانایی به وظیفه خود در امر شناسایی و کمک به همنوعان عمل کنند دیگر شاهد ظهور و بروز اتفاقات ناخوشایند در امر یاری‌رسانی به نیازمندان نیستیم. امید است روزی را در کشور شاهد باشیم که هیچ نیازمندی در انتظار یاری توانمندان نباشد و نگاه حمایتی هم در ابعاد مادی و هم معنوی در بهترین زمان به دست افراد برسد.
