به گزارش افکارخبر به نقل از باشگاه خبرنگاران؛ سینما در هر کشوری به عنوان یک نماینده میتواند به شکل کالایی فرهنگی به کشورهای مختلف صادر شود، اما پلی که میتواند راه رسیدن این کالای فرهنگی را هموارتر کند و حتی به جریان‌های مختلف سینمایی ختم شود، جشنوارههای سینمایی است.
جشنوارههای سینمایی از دیرباز در تاریخ سینما با سیاست‌ها و معیارهای مختلف توانسته‌اند برای خود اعتبار و جایگاه ویژه‌ای کسب کنند و این اعتبار را هم از سینمای کشورهای مختلف و حضور فیلم‌های آنها می‌گیرند.
سینمای ایران در طول این سالها با نوعی نگاه انسانی در فیلمها توانسته جریان و جایگاه ویژه‌ای در عرصه جهانی برای خود کسب کند اما در این میان ضعف ساز و کاری مشخص با سیاستی بلند مدت برای رسیدن به ارسال درست فیلمها به جشنواره‌ها و رسیدن به بازارهای جهانی همچنان به چشم می‌خورد و احساس می‌شود.
برنامه‌ای که در آن مقصد سینمایی ایران در چشم‌انداز بین‌المللی مشخص باشد و هدف و فلسفه‌ی آن از حضور در جایگاه جهانی و جشنواره‌ای بین‌المللی پیش‌بینی شود.
وسعت نبود سیاست مدرن در این رابطه تا بدان جا می‌رسد که حتی در فضای مجازی از این خلاء قانونی سوء استفاده میکنند و این روزها سایتهایی در این فضا دیده می‌شوند که بدون هیچ کارشناسی، نقش پست را برای ارسال فیلمها به جشنوارههای مختلف ایفا میکنند و در این میان ضررهای بسیاری راه مستقیم و غیرمستقیم به جایگاه سینمای ایران در سطح جهانی می‌زنند.
سایتهایی که در لایه ظاهری خود به صاحب اثر سینمایی هزینه کم تا 10 هزار تومان را برای جذب طرح میکنند که می‌توانند حضور در چند جشنواره خاصی را هم تضمین کنند اما در هیچکدام از این مراحل به عواقب و پسماندهای حرکت خود در سطح جهانی فکر نمی‌کنند و در این خلاء این صاحب اثر است که ضرر می‌کند و فیلمش به جشنواره‌ای که مناسب اثرش نیست ارسال می‌شود و در این میان این اعتبار و آبرو سینمای ایران است که زیر پا گذاشته می‌شود.
سفر فیلم‌های ایرانی به جشنوارههای خارجی به تعداد بالای فیلم‌های ایرانی به چند جشنواره خاص می‌رسد و دریافتی جز بلاتکلیفی داوران جشنواره‌ها، سرخوردگی سازندگان فیلم و جدی نگرفتن سینمای ایران در عرصه جهانی به عنوان یک جریان، ندارد.
*ادعای ارسال فیلم به جشنوارههای خارجی با هزینه کم نوعی کاسب کاری است
محمد اطبایی پخش کننده بین‌المللی سینمای ایران در این باره می گوید: ادعای ارسال فیلم با هزینه کم در سایت‌ها نوعی کلاه‌برداری و کاسب کاری است تا حرکتی فرهنگی .
همچنین علیزاده پخش کننده فیلم «دو» و از دیگر فعالان این عرصه معضل و خطر سایت‌های غیر حرفه‌ای ارسال فیلم را نبود کارشناسی مناسب در مورد فیلم‌های ایرانی دانست و تصریح کرد: وظیفه یک پخش کننده حرفه‌ای شناخت درست جشنواره‌ها، تناسب سازی بین فیلم مورد نظر و جشنواره و ایجاد هماهنگی بین ساختار و قصه فیلم معیارهای بین‌المللی و سیاست جشنواره‌ای که قرار است فیلم به آن فرستاده شود است.
شهابی از دیگر فعالان عرصه پخش در سطح بین‌الملل، تعداد بالای فیلم‌های ارسالی به جشنواره‌ها را نوعی بی‌اعتباری برای سینمای ایران دانست و اظهار داشت: با نبود برنامه بلند مدت و سیاست شخصی برای ارسال فیلمها، تخریب مخاطب خارجی که برای شناساندن سینمای ایران به او بسیار تلاش شده اتفاق می‌افتد.
