به گزارش افکارنیوز،این داستان‌نویس درباره‌ی دلایل استقبال مخاطبان کتاب از ادبیات ترجمه عنوان کرد: یکی از دلایل این استقبال، تبلیغاتی است که برای ادبیات ترجمه میشود. یک جو منفی نسبت به آثاری که در ایران نوشته میشود، از سوی منتقدان، روزنامه‌نگاران و نویسندگان وجود دارد و این افراد معتقدند کارهای خارجی بهترند. ناشران هم از کارهای ترجمه استقبال بیش‌تری می‌کنند، زیرا با چاپ آثار خارجی سرمایه راحت‌تر برمی گردد. آنها همچنین معتقدند کار کردن با مترجم راحت‌تر است، چون مؤلف نسبت به کارش تعصب دارد و آن را تغییر نمی‌دهد.
او افزود: از سوی دیگر، ناشر ترجیح می‌دهد کاری را ترجمه کند که جایزه‌ای را برده و حتا اگر مترجم ناشناخته باشد، وقتی اثری را از نویسنده‌ای مطرح ترجمه کند، کتاب فروش می‌رود. اما من به عنوان کسی که در حوزه‌ی نقد و معرفی کتاب کار می‌کنم و تقریبا به‌روزم و آثار ایرانی و خارجی را می‌خوانم، معتقدم این‌که ادبیات ترجمه از ادبیات داخل بهتر است، دیدگاه غلطی است. بسیاری از آثاری که در ایران نوشته میشود، از ادبیات خارجی بهتر است.
نوبخت در عین حال تصریح کرد: اما این‌که چرا این ادبیات از سوی مخاطبان خوب خوانده نمی‌شود، دلیلش این است که همه می‌گویند مثلا موراکامی یا استر بخوانید تا اثر نویسنده‌ای ایرانی را.
او در ادامه همچنین عنوان کرد: اما دلیل خیلی خیلی مهمی برای خوانده نشدن آثار ایرانی وجود دارد که من به عنوان نویسنده به آن واقف هستم و آن ممیزی است. منِِ مخاطب وقتی می‌دانم کاری ممیزی شده و بخشی از آن حذف شده، نسبت به این کتاب بی‌اعتنا می‌شوم؛ بنابراین ادبیات ترجمه بیش‌تر خوانده میشود.
نوبخت همچنین درباره‌ی دلیل این‌که چرا فکر می‌کند از سوی نویسندگان، منتقدان و روزنامه‌نگاران جو منفی نسبت به ادبیات داخل وجود دارد، گفت: من فکر نمی‌کنم این جو منفی توطئه‌ای آگاهانه باشد. دلیل قانع‌کننده‌ای هم ندارد که نگاه منتقدان ما این‌قدر غیرمنصفانه است. اما من بین همکارانم می‌بینم که گفته میشود کار ترجمه به لحاظ پلات و ساختار بهتر است، ولی من این حرف را رد می‌کنم. آثاری که در ایران نوشته می‌شوند، با وجود ممیزی بسیار بهتر از کارهای خارجی هستند. اما انگار مد شده که گفته شود، ادبیات ترجمه بهتر است و این موضوع دهان به دهان می‌چرخد.
او در ادامه با تأکید بر نقش رسانه‌های برای تغییر این طرز تفکر گفت: رسانه در شکستن این سدها تأثیر دارد تا مخاطبان بدانند با وجود ممیزی و شرایط دشوار نوشتن، آثار داخل کشور به زندگی امروز ما و چیزی که ما لمس می‌کنیم، می‌پردازد.
این نویسنده همچنین در پاسخ به این سؤال که به نظرش فکر نمی‌کند نبود تنوع در آثار نویسندگان کشور باعثاستقبال از ادبیات ترجمه شده باشد، گفت: قبول دارم که در آثار نویسندگان ما تنوع وجود ندارد. نویسندگان ما ذهنی می‌نویسند. البته به دلیل انتقادها دارند از این شکل نوشتن فاصله می‌گیرند، اما شاید محدودیت‌های اجتماعی و ممیزی است که بسیاری از مسائل در ادبیات ما مطرح نمی‌شود، بنابراین نویسنده می‌رود به فضای ذهنی خودش.
او در ادامه تأکید کرد: اگر نویسنده فضای اجتماعی را به داستانش ببرد و مطالبی را که در تلویزیون و مطبوعات و رسانهها مطرح میشود، در ادبیات مطرح کند، کتابش مجوز نمیگیرد. اما از سوی دیگر، چقدر مخاطب میخواهد از منویات و درونیات نویسنده بخواند؟ ما به اندازهی کافی تولیدات ادبیات در این حوزهها را داشتهایم. اما باید قبول کنیم که دلیل بزرگ این موضوع، ممیزی است، وگرنه مسائل زیادی در جامعهی ما هست که هم نویسنده دوست دارد به آنها بپردازد و هم خواننده از خواندنشان لذت میبرد. خود من در حال نوشتن رمانی در مورد زنان بیسرپرست هستم و وقتی وارد نوشتن آن شدم، فهمیدم که خیلی
جاها در سد ممیزی خواهم ماند و نمیدانم کار را چگونه پیش ببرم.
