به گزارش افکارنیوزبه نقل از مهر، بسیاری از تلاشهایی که تاکنون برای ارائه " شنل نامرئی " صورت گرفته بود، کامل نبود و همه آنها بخشی از تابشی را منعکس کرده و این تلاش رویایی را ناتمام می گذاشتند.

نتایج تحقیقاتی که در مجله " ساینس " منتشر شده، نشان می دهد که محققان دانشگاه دوک چگونه به این تدبیر دست یافته اند.

این درحالی است که تاکنون این شنل نامرئی تنها از یک بعد کار می کند.

ایده شنل نامرئی در سال ۲۰۰۶ شکل گرفت، زمانی که جان پندری از کالج امپریال لندن و دیوید شوریگ و دیوید اسمیت از دانشگاه دوک نظریه تبدیل نور را در یک مقاله علمی ارائه کرد و برای نخستین بار استفاده از امواج میکرو(طول موجهای بلندتر از چیزی که می توانیم ببینیم) را در یک مقاله علمی دیگر که سال گذشته منتشر شد نشان داد.

این مقاله جنب و جوش بسیاری را در جامعه علمی برای کار روی طول موجهای مختلف به ویژه رقم زد و همانطور که مقاله علمی " شنل نامرئی من کجاست " یاد آور شده، این عرصه از آن زمان تاکنون پیشرفت قابل توجهی کرده است، درحالی که تاکنون هیچ کدام از تلاشها به طور کامل نظریه اولیه را تحقق نبخشیده بود.

این ساختارها می توانند در مقابل ویژگیهای فوق العاده نور مقاومت کنند و هرکدام از این تلاشها تنها تاحدی به نظریه اولیه نزدیک شده بود.

براساس نظریه اصلی، هیچ کس شی مخفی شده زیر شنل نامرئی را نمی بیند بلکه صحنه پشت آن را می بیند، اگرچه انعکاسهای این شنل نشان می دهد که به نوعی صحنه پشت این چشم تارتر شده است.

درحال حاضل اسمیت به همراه ناتان لندن همکار خود در دانشگاه دوک روی این مسئله کار می کنند که چگونه لبه های یک شنل نامرئی میکرو موجی باید قرار بگیرد تا بتوان اطمینان حاصل کرد که نور از اطراف شنل به طور کامل رد شده و هیچ بازتابی به چشم نمی رسد.

در این آزمایش از شنل نامرئی الماسی شکل با ویژگی خاصی که گوشه های آن شبیه به الماس بود برای مخفی کردن یک استوانه ۷.۵ سانتیمتر قطر و یک سانتیمتر طول استفاده شد.

اگرچه تصویر کاملی از این آزمایش ارائه شد و نتیجه رضایت بخش بود، اما این روش تنها از یک جهت کاربردی است و از جهان دیگر عملی نشده است.