دکتر حسین قناعتی در یادداشتی درباره فیلم سینمایی « کاپیتان » نوشت:
بسم الله الرحمن الرحیم
جلوه امید
آنچنان که همگان بر آن واقف‌اند، یکی از مهم‌ترین شاخص‌ها پیرامون بیماری و به‌ویژه بیماری‌های خاص، تکیه بر امید و باور به کسب سلامتی در دوره پیمودن روزگار سخت بیماری‌ست. پر بی‌راه و دور نیست که نقش امید در دوران دشوار گذر از بیماری را حتی بیش از دارو‌های تجویزشده از جانب پزشک و تلاش سایر اعضای کادر درمان بخوانیم، رویداد مهم درونی که به روند بهبود بیمار کمک شایانی می‌کند.
فیلم سینمایی «کاپیتان» دقیقا از همین جنس است، فیلمی که بیش از پرداخت به درد و آلام منتج از بیماری‌های خاص، سعی کرده به‌جای فوکوس بر روند درمان، جلوه امید را مهمان حضور مخاطب کند. به تصویر کشیدن زندگی عادی بچه‌ها و روایت قصه‌های مستقل بیماران کوچک که آرزو‌های کودکانه و در عین حال بزرگ در سر می‌پرورانند، از جذاب‌ترین نکات «کاپیتان» است، تا جایی که اگر لباس بیمار به تن نداشته باشند و با المان‌هایی از بیمارستان مواجه نباشیم، گمان می‌بریم که فیلم و قصه پیرامون آن در هر جای دیگری جز بیمارستان روایت می‌شود.
یکی دیگر از موضوعات برجسته فیلم، به نقش پدر یکی از بیماران که بازیگر نقش اصلی «کاپیتان» است می‌پردازد. گرچه پدر در نقش یک دلقک حضور موثری دارد، اما هرگاه در جایگاه حقیقی خود که پدر بیمار باشد حاضر می‌شود، مناسبات رفتاری او رنگ دیگری به خود می‌گیرد. نباید فراموش کرد که در کنار وجود امید در دل و ذهن بیمار، آنچه بسیار حائز اهمیت در شمار می‌آید، روحیه‌ای‌ست که از جانب سایر اعضای خانواده به او منتقل می‌شود؛ بنابراین حفظ روحیه اعضای خانواده و امیدبخشی آنان به بیمار، نکته حائز اهمیت دیگری در مواجهه با بیمار است که به هیچ عنوان نباید از آن غافل شد.
حضور کادر رمان و به‌ویژه پرستاری که خود داغ هجران فرزند بر اثر ابتلا به بیماری دیده است از دیگر نکات مثبت فیلم است که نه تنها به اهمیت حضور کادر درمان می‌پردازد، بلکه دغدغه و همدردی صمیمانه آنان را تصویر می‌کند که چه دلسوزانه به درمان بیمار و امیدبخشی به او می‌پردازند. در پایان فراموش نکنیم که هیچ نوع بیماری پایان قطعی زندگی نیست، بنابراین به امید بازگشت به زندگی، زندگی باید کرد.
دکتر حسین قناعتی
رئیس دانشگاه علوم‌پزشکی تهران
