همزمان با شیوع کرونا در ایران، اخباری از ابتلای برخی مسئولان دولتی به این بیماری منتشر شد؛ آن‌هم مسئولانی که در خط مقدم مبارزه با این ویروس مرموز قرار دارند و ظرف روزهای گذشته مدام در مورد رعایت نکات بهداشتی هشدارهای لازم را به مردم داده‌اند!
اخبار سیاسی - بی‌تردید کرونا میان دولت و مردم، مسئول و غیرمسئول، تمایزی قائل نمی‌شود و در این مورد مشخص دیواری میان مردم و مسئولان کشیده نشده، اما نکته حائز اهمیت این است که وقتی مدیران نظام سلامت و دست‌اندرکاران حوزه بهداشت و درمان، رعایت بهداشت فردی و اجتماعی را بهترین راه جلوگیری از شیوع کرونا‌ویروس دانسته و تأکید کرده‌اند، مردم باید با حساسیت، این موضوع را در دستور کار داشته باشند چگونه خود به این توصیه‌ها عمل‌نکرده و در مقابل کرونا، سر تسلیم فرود آورده‌اند؟ وقتی متولیان نظام بهداشت و درمان که بیشتر و بهتر از سایرین بر رعایت الزامات بهداشتی واقف‌اند، یکی پس از دیگری، در مقابله با این ویروس، کم می‌آورند، دیگر از سایر افراد جامعه چه انتظاری می‌توان داشت؟
این موضوع، فارغ ازآنچه مطرح شد، هراس مضاعفی را به جان جامعه انداخته؛ اینکه برخی دولتی‌ها و متولیان وزارت بهداشت که طی روزهای اخیر از قاب رسانه ملی هشدارهای لازم را به‌منظور پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا مطرح نمودند، چگونه خودشان این موارد را رعایت نکرده‌اند، جای تعجب دارد!
آیا عالم بی‌عمل بوده‌اند؟ یا شاید هنوز باور نکرده‌اند که این ویروس، جدی است و قرار نیست فقط گریبان مردم عادی را بگیرد، بلکه به سراغ مسئولان هم خواهد رفت، کما اینکه رفته است.
آخرین مورد مشاهده این ویروس نزد مسئولان دولتی، ایرج حریرچی ، معاون کل وزارت بهداشت است که روز گذشته در ویدئویی مبتلا شدنش به کرونا را تأیید کرد. او همزمان دبیر ستاد ویژه مدیریت پیشگیری از آلودگی با ویروس کرونا است!
صرف اینکه ما و چند رسانه دیگر، تیتر بزنیم: کرونا را شکست می‌دهیم، به مردم امید نمی‌دهد. مردم وقایع این‌چنینی را که می‌بینند، نگران می‌شوند و حق هم دارند که نگران باشند؛ زمزمه قدیمی‌ها این‌طور مواقع، ضرب‌المثل‌های زیر است:
کل اگر طبیب بودی سرخود دوا نمودی
یا هر چه بگندد نمکش می‌زنند وای به‌روزی که بگندد نمک
بنابراین مسئولانی که کار و توصیه همیشگی‌شان مراقبت و اهمیت پیشگیری است باید بسیار بیشتر از عموم مردم به توصیه‌ها عمل کنند تا کسی بین حرف و عمل آن‌ها فاصله نبیند و توصیه‌های آنان به دل نشیند.
اما نکته دیگری که شاید تنها جنبه مثبت ماجرا باشد این است که حالا مسئولان امر، با تمام وجود، خطر را حس می‌کنند و صرفا تماشاگر نیستند.
آتش بگیر تا که بدانی چه می‌کشم احساس سوختن به تماشا نمی‌شود
در پایان، امیدوارم تدابیر کنونی و آتی، این سوغات نفس‌گیر چینی‌ها را که با همه گرم می‌گیرد، در زمستان دفن کند و بهاری دل‌انگیز داشته باشیم.
مسعود پیرهادی
