دولت آمریکا در روزهای اخیر، طی اظهاراتی که از سوی برخی مسئولان ارشد این کشور عنوان می‌شود، لحن خود را بازهم تغییر داده و به دنبال روزنه‌ای برای گشودن باب مذاکره با کشورمان است؛ امری که به چند دلیل میسر نمی‌شود.
پیش از تبیین دلایل عدم امکان مذاکره مجدد با دولت آمریکا باید یادآور شد آنچه پایه اصلی ناکارآمدی دولت آمریکا در مواجهه با ملت ایران به شمار می‌رود، قدرت برخاسته از نفوذ انقلاب اسلامی در دل ملت‌های مسلمان منطقه از یک‌سو و نیز توان دفاعی بازدارنده بومی است که سبب شده در پس سنگین‌ترین تحریم‌های ظالمانه تاریخ، اقتدار ملی و جهانی ایران گسترش یابد.
سخنان استیو منوچین وزیر خزانه‌داری آمریکا مبنی بر اینکه «اگر ایران شروط آمریکا را بپذیرد این کشور حاضر است تحریم‌های اعلام‌شده را بردارد» نشان از استیصال دولتمردان این کشور در برابر مقاومت ملت ایران دارد که بیانگر دو موضوع مهم و راهبردی در عدم شناخت ایالات‌متحده آمریکا از سیاست‌های اصولی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران است.
نخست آنکه هنوز آمریکایی‌ها به دنبال گفت‌وگو و مذاکره‌های دارای پیش‌شرط هستند؛ چیزی که هیچ عقل سلیمی آن را نمی‌پذیرد؛ خصوصا پس از افتضاحات مکرر برجامی از سوی دولت آمریکا؛ فلذا با ارائه این پیشنهاداتبی‌جهت به دربسته می‌کوبند.
دوم آنکه ملت ایران، راه مقاومت و ایستادگی در برابر دولت مستکبر آمریکا را به‌عنوان سیاستی راهبردی در دیپلماسی اقتصادی و سیاسی خود لحاظ کرده و چشم امیدی به دشمن بی‌رحم خود که از دارو تا علم را تحریم می‌کند، ندارد. به همین خاطر آمریکایی‌ها طی سال‌های اخیر همواره از سیاست مذاکره برای مذاکره، استقبال کرده و البته خود نیز بهتر می‌دانند این مسیر به کج‌راهه خواهد رفت و نظام قدرتمند ایران اسلامی از مسیر خود، عدول نخواهد کرد؛ چراکه خوش‌بین و امیدوار بودن به دشمن قسم‌خورده، با کیاست و هوش ایرانی سازگار نیست.
این سیاست مقتدرانه همواره طی سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی سبب شده تا دولت آمریکا از سیاست‌های کشورمان ناراضی بوده و هرازگاهی عصبانیت خود را در کلام و عمل به نمایش بگذارد.
مقامات ارشد این کشور با سخنان ضدونقیض خود همواره نقشه های گوناگون را آزمایش می‌کنند و مثلا درزمانی که وزیر خزانه‌داری این کشور دم از رفع تحریم‌ها می‌زند، برایان هوک سرپرست اجرای تحریم‌های اقتصادی ایالات‌متحده علیه ایران، در سخنانی مداخله جویانه از تقویت دفاعی عربستان در برابر ایران یاد می‌کند. اما باید گفت آن‌ها که هنوز پس از ۴۰ سال تخاصم و روا داشتن انواع و اقسام ظلم‌ها به ملت ایران، طرف خود را نشناخته و همچنان قلدرمآبانه با مردم شریف و صبور آن سخن می‌گویند، در خواب غفلت خود خواهند ماند و به مصداق آیه شریفه لَهُمْ قُلُوبٌ لَّا یَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْیُنٌ لَّا یُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ ءَاذَانٌ لَّا یَسْمَعُونَ بِهَآ أُوْلَئِکَ کَالْأَنْعَمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُوْلَئِکَ هُمُ الْغَفِلُونَ (آنان دل‌هایی دارند که با آن حقّ را درک نمی‌کنند و چشمانی دارند که با آن نمی‌بینند و گوش‌هایی دارند که با آن نمی‌شنوند، آنان همچون چهارپایان، بلکه گمراه‌ترند، آنان همان غافلان‌اند.) در این غفلت بمانید و در آن غرق شوید.
نویسنده : محسن پیرهادی
