محمد حسین هوشنگی فعال سیاسی و عضو حزب موتلفه اسلامی در یادداشتی به بررسی جایگاه مجلس به عنوان ویترین نظام از دیدگاه رهبر معظم انقلاب اسلامی پرداخت. متن یادداشت به شرح زیر است:
اخبار سیاسی- اهمیت جایگاه مجلس به قدری مهم است که شاید بتوان گفت که قاطع مسائل حیاتی و مهم کشور، وابسته به مجلس است و کشور را در بسیاری از موارد دچار و دستخوش تحولات اساسی داخلی و خارجی ساخته است و مجلس بی واسطه یا باواسطه در بسیاری از مسائل کلیدی کشور ریشه دارد.
به عنوان نمونه چندین مصداق میتوان نام برد: تصویب کاپیتولاسیون در سال ۴۱، عزل بنی صدر در سال۶۰، تصویب برجام سال۱۳۹۴که هر کدام در مسیر و سرنوشت یک ملت تاثیر بسزایی دارد.
مجلس از دیدگاه امام(ره)، پایگاه مستحکم دفاع و مقاومت در مقابل نظام استکباری جهان محسوب می شود؛ تعبیر حضرت امام(ره) در مورد مجلس به این شرح است: «مجلس خوب، همه چیز را خوب می کند و مجلس بد همه چیز را بد می کند». باور و اعتقاد حضرت امام به تأثیر چنین نهادی آنقدر قوی است که می‌فرمایند «مجلس است که اساس یک کشور را به صلاح می کشد یا اساس یک کشور را رو به فساد می برد.»
از دیدگاه امام خامنه ای نیز مجلس جایگاه والایی در نظام اسلامی دارد و مهمترین مظهر الگوی مردم سالاری دینی محسوب می شود.
اطلاق مفهوم «ویترین نظام اسلامی» از سوی رهبر انقلاب به مجلس، با توجه به کاربرد کلمه ویترین در عرف مردم، نشان از اهمیت و جایگاه مجلس به عنوان یکی از نهادهای مؤثر و مهم حاکمیت ملی دارد.
مجلس هم به عنوان ویترین نظام، باید از بهترین افراد جامعه شکل بگیرد و متضمن تصویب بهترین قوانین و راهگشاترین نظارت و عملکرد باشد تا مصداق ویترین نظام بر آن صدق کند.
آیت الله خامنه ای در جایی دیگر می‌فرمایند، «مجلس شورای اسلامی، حساس ترین بعدی است که نظام اسلامی ایران از آن، به سمت هدف های خود عبور می کند. مجلس شورای اسلامی، جایی است که امید ملت ما به آن نقطه است. این مجلس برای ملت سنگر است؛ اما سنگری در مقابل دشمنان، در مقابل آمریکا، در مقابل ضد انقلاب. آن کسی که مردم او را به این سنگر می فرستند، می فرستند تا در این سنگر از انقلاب دفاع کند.»
بعد از پیروزی انقلاب و دستور امام مبنی بر برگزاری همه پرسی به منظور تعیین نوع حکومت و رای قاطع مردم با ۹۸.۲ درصد به «نظام جمهوری اسلامی»، دین مبین اسلام و حفاظت و پاسداری از ارزش های دینی و الهی به عنوان اصول بنیادین نظام در بین عموم جامعه ایران مورد پذیرش قرار گرفت، بنابراین باید برای انتخاب نمایندگان این نظام و مردم به این امر توجه کرد که مهمترین دغدغه و اهتمام وکیل مجلس، ترویج هنجارهای دینی و استقرار ارزش‌های الهی باشد. در یک کلام نماینده باید مکتبی باشد و به معنای واقعی جمهوری اسلامی را بخواهد.
امیرالمومنین در نامه ای خطاب به یکی از کارگزاران خود می فرمایند: «بر تو شایسته است که با هواهای نفسانی مخالفت کرده و از دین خود دفاع کنی; هرچند برای تو ساعتی از زندگی نمانده باشد. خدا را بخاطر رضایت احدی از مردم خشمگین مساز; زیرا خداوند جایگزین همه چیز می شود اما هیچ چیزی جانشین خداوند نمی تواند باشد»
حال با توجه به نزدیک شدن به انتخابات یازدهم دوره مجلس شورای اسلامی، حتماً نیاز است نگاهی اصولی به ویژگی‌های یک مجلس دینی و کارآمد داشته باشیم. مجلسی که در بزنگاه‌ها و پیچ های تاریخی، کشور را دستخوش حربه و توطئه‌های بین المللی نکند.
مجلس یازدهم مصادف با چهل و یکمین سالگرد انقلاب اسلامی و اولین مجلس بعد از آغاز گام دوم حرکت "انقلاب اسلامی" است. بعد از استقرار نظام اسلامی، این مجلس ریل گذار تحقق استقرار دولت اسلامی خواهد بود پس باید از پختگی، رشد و بلوغ فکری مثال زدنی برخوردار باشد تا با برنامه به سمت این امر مهم حرکت کند.
این نکته نیز نباید مورد غفلت قرار بگیرد که برای یک نماینده مجلس تنها اعتقاد به اسلام کفایت نمی‌کند، البته این مهم اصلی لازم است اما کافی نیست.
از مولفه‌های ضروری یک نماینده مردم - بعد از التزام به مکتب اسلام- تشخیص مصالح و مفاسد کشور، عالم به اقتصاد، آگاه به نیازمندی‌های مردم و مملکت، واقف به مسائل سیاسی و اوضاع کنونی جهان اسلام و غرب، بی‌اتکا به غرب و شرق، توجه به محرومین و مستضعفین، شجاع و امین و در یک کلام کاردان به امور مملکت اسلامی است.
حال با تعیین این مولفه ها و فاکتور ها شاید بتوان گفت که یک فرد حزبی خیلی بهتر می‌تواند در این مسیر حرکت کند. البته حزبی که در فواصل گوناگون آزمایش خود را پس داده باشد و در بزنگاه ها تغییر مسیر و نگاه نداده باشد. حزبی که در شب انتخابات تشکیل نشده باشد و بعد از انتخابات تعطیل نگردد. حزبی که دارای گفتمان تعریف شده باشد و با وزش نازلترین نسیمی به دیدگاه دیگر جریان فکری نلغزد. افراد حزبی انتخاب شوند که با پرداخت سهمیه و پول در لیست قرار نگرفته باشند، آنهایی که برای انصراف از استیضاح، بدنبال آپارتمان یا رانتی برای خود و دوستانشان نباشند، افرادی که برای موافق و مخالفت از بیرون مورد امر و نهی فرد نباشند، افرادی که برای ارتباط گیری با مردم فخر فروشی نکنند.
