تارنمای خبری بلومبرگ در گزارشی با تاکید بر لزوم تشدید تلاش‌ها برای حفظ برجام نوشت: تسهیل مراودات بازرگانی با ایران از ساده ترین راه های اتحادیه اروپا برای اثبات حق حاکمیت خود است، زیرا دیگر طرح های آن مانند تشکیل ارتش مشترک علاوه بر هزینه بالا، طرفدار زیادی ندارد.
«لئونید برشیدسکی» تحلیلگر امور سیاسی در این یادداشت می‌افزاید: اتحادیه اروپا ابزارهای لازم برای بیان آشکار مواضعش را در اختیار داشته و اجرای آنها تنها به اراده سیاسی بستگی دارد.
نویسنده ادامه می دهد: قوانین مسدود کننده اتحادیه اروپا (Blocking Statute) که در ماه اگوست (مرداد) برای پوشش دادن تحریم های ایالات متحده بر ایران به روز شد، شرکت های اروپایی را از اجرای محدودیت های فراسرزمینی کشورهای غیر عضو این نهاد منع کرده و به آنها امکان ادعای غرامت برای هرگونه آسیب و خسارات ناشی از چنین کشورهایی را می دهد.
یادداشت می افزاید: اگر نیرومندترین اعضای اتحادیه اروپا به هر صورت توانسته اند سازوکار ویژه مالی ایران را تشکیل دهند، می توانند به صاحبان کسب وکارها و شرکت های موافق با همکاری با این سامانه به هراندازه که باشند، اطمینان خاطر دهند که بر اساس این قانون، از بیشترین میزان حفاظت برخوردار خواهند بود.
در ادامه آمده است: این سازوکار همچنین می تواند مقداری حفاظت برای سوئیفت یعنی سامانه پیام رسانی مالی جهانی ایجاد کرده و تردید آنها را در قطع ارتباط بانک های ایران، افزایش دهد.
نویسنده می افزاید: اقدام نیرومند مشترک اتحادیه اروپا و حتی آلمان و فرانسه به تنهایی، اراده ترامپ را برای مبارزه با متحدان اروپایی اش محدود خواهد کرد و وعده های وی را برای ایجاد شغل و کار به چالش خواهد کشید، زیرا شرکت های چند ملیتی آلمانی و فرانسوی در مجموع یک میلیون و 400 تن را در ایالات متحده به خدمت گرفته اند.
وی می نویسد: گذشته از همه سخنانِ قابل توجه سران اتحادیه اروپا مانند آنگلا مرکل صدراعظم آلمان، که دوست دارد تکرار کند اروپاییان سرنوشت خود را به دست می گیرند، ظاهرا سیاست واقعی آنها قانع کردن ایران به اهدافشان و همزمان انتظار کشیدن تا پایان دوره ریاست جمهوری ترامپ است.
نویسنده با هشدار نسبت به پیامدهای این سیاست می افزاید: این روش سرزیر برف کردن و گول زدن خود است و هر چند ممکن است عملگرایانه باشد، اما در تضاد شدید با شعارهای آنان در باره حق حاکمیت اروپا قرار دارد.
وی ادامه می دهد: آشکار است که واشنگتن حتی اگر درباره تاثیر وجود ساز و کار مالی بر اقتصاد ایران نگران نباشد، درباره تاثیر نهایی آن بر نیروی کلی آمریکا و به ویژه سیاست واشنگتن در مورد ایران، نگرانی دارد.
