القدس العربی در یادداشتی می‌نویسد: پس از پایان فاز طولانی مدت انتخاب برهم صالح بعنوان رئیس‌جمهور عراق و عادل عبدالمهدی به عنوان مأمور تشکیل کابینه، فعالان شبکه‌های اجتماعی در عراق، دائما جمله سه هیچ به نفع ایران را تکرار می‌کنند. به ویژه آنکه انتخاب این دو نفر پس از تعیین محمد الحلبوسی به عنوان رئیس مجلس نمایندگان در سپتامبر گذشته، اتفاق افتاد.
به گزارش «انتخاب» در ادامه این تحلیل آمده است: سیر انتخاب این افراد، چندان از ارزیابی مذکور در بین عراقی‌ها، که به نفع ایران است، به دور نیست. برهم صالح که در سال 2014 برای رسیدن به منصب ریاست‌جمهوری رقابت می‌کرد، نتوانست در آن زمان به این منصب دست یابد؛ چرا که در آن برهه، محاسبات ایران و هم‌پیمانان عراقی آن، به نحوی بود که باید فواد معصوم به عنوان رئیس‌جمهور تعیین می‌شد.
تحلیل این پیروزی ایران، به دلیل رابطه نزدیک و گرم عادل عبدالمهدی با تهران آسان‌تر است. اسناد متقنی وجود دارد مبتنی بر همراهی عبدالمهدی با عمار الحکیم، که در زمان جنگ ایران و عراق، اقدام به آموزش نیروهای ایرانی می‌کرد. علاوه بر این، محمد الحلبوسی نیز نامزد ائتلاف حشد الشعبی محسوب می‌شود.
ایران و هم‌پیمانانش برای رسیدن به این نتیجه، راه پیچیده‌ای را در پیش گرفتند که شامل قدرت‌نمایی‌هایی می‌شد؛ برای مثال، تلاش شد تا مقتدی صدر در مورد موافقت با نامزدهای رقبای سیاسی‌اش، نوری مالکی و هادی العامری، قانع شود.
اولین صحبت‌های الحلبوسی پس از انتخابش، اعلان مخالفت او با محاصره اقتصادی ایران بود و در ادامه، تهران پیام تبریک خود در مورد انتخاب الحلبوسی را اعلام کرد.
اما تاثیر به اصطلاح قوی آمریکا بر امور عراق، چه شد؟ حوادث اخیر نشان می‌دهد که صحبت از تاثیر آمریکا در تشکیل سیاست‌های عراق، امری مبالغه‌آمیز است؛ حقیقت آن است که نفوذ سیاسی و امنیتی و اقتصادی ایران در عراق، بسیار بیشتر از تاثیر آمریکاست. واشنگتن به نوعی تسلیم ناتوانی خود در به قدرت رساندن نامزدهای مورد نظر ش شده و مسئولان آمریکایی به خوبی این مسئله را دریافته‌اند. در واقع، رقابت منحصر به هم‌پیمانان افراطی ایران، مالکی و عامری و هم‌پیمانان معتدل‌تر آن، حیدر العبادی و مقتدی صدر بود و هیچ نامزدی وجود نداشت که بتواند منافع آمریکا در عراق را تامین کند.
