نشریه «کانورسیشن» آمریکا در یادداشتی با بیان اینکه تحریم این روزها به یکی از ابزارهای سیاست‌خارجی آمریکا تبدیل شده است، نوشت: «کنگره آمریکا تحریم‌هایی را علیه روسیه وضع کرده، تحریم‌های کره شمالی به قوت خود باقی است و قرار است تحریم‌های جدیدی علیه ایران وضع شود که به گفته «پومپئو» قدرت‌مندترین تحریم‌های تاریخ است. سیاست‌مداران آمریکا مدعی‌اند که این ابزاری موثر برای رسیدن به اهداف است اما آیا واقعیت دارد؟»
نویسنده این یادداشت با اشاره تحقیقات انجام شده در آمریکا نوشت: این تحریم‌ها بعضا موثر بوده‌اند اما سه فاکتور کلیدی وجود دارد: متحدان، تمایل به اجرای تحریم‌ها و انگیزه برای چانه‌زنی. فقدان این سه عامل سبب می شود تحریم‌ها علیه ایران و روسیه کارساز نباشد.
بر اساس این یادداشت، تحریم‌های یک‌جانبه نظیر آنچه در مورد ایران صورت گرفته به ندرت موفقیت‌آمیز بوده است. در دوره جهانی شده، تحریم‌های یک‌جانبه با موانع بزرگی روبه روست. حتی اگر توسط قدرت‌مندترین اقتصادها صورت بگیرد.
مطالعاتی که در دهه ۱۹۹۰ در موسسه مطالعات اقتصاد بین‌المللی «پترسون» انجام شده، نشان می‌دهد که تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا تنها در ۱۳ درصد موارد به اهدافش نایل شده است. این تحریم‌ها در اغلب علیه کشورهایی که رابطه تجاری با آمریکا داشتند، اعمال نشده است. از طرفی زمانی که یک کشور با تحریم مواجه می‌شود، می‌تواند روابط تجاری‌اش را به سمت کشورهای دیگر سوق دهد. در مورد کوبا، با تحریم‌های امریکا علیه «فیدل کاسترو»، روابط تجاری این کشور به سمت مسکو چرخش پیدا کرد و این کشور به یکی از کشورهای بلوک کمونیست تبدیل شد.
این رسانه در مورد ایران نوشت: «این کشور زمانی که با تحریم روبه‌رو شد، از کشورهای اروپایی و آمریکایی به سمت کشورهای شرقی حرکت کرد و با فروش نفت به هند و چین و کشورهای آسیایی، واردکننده کالا از این کشورها شد.»
نویسنده این یادداشت، به مساله عدم همراهی و اجرای تحریم‌ها از سوی کشورهای دیگر هم اشاره کرد و نوشت: چشم‌انداز از دست رفتن ۲ میلیون بشکه نفت تولیدی ایران از بازار، به افزایش قیمت‌ها منتج شده است. وزارت خارجه آمریکا برای آرام کردن سرمایه‌گذاران، در ماه جولای اعلام کرد که آمریکا به کشورهایی نظیر هند و چین و ترکیه اجازه می‌دهد که وارداتشان را از ایران به طور موردی کاهش دهند و به نوعی این پیام را مخابره کرد که آنها اجازه واردات دارند.
این رسانه تاکید کرد: اگر آمریکا و متحدانش قادر نباشند یا نخواهند که هزینه‌های گزاف اجرای تحریم‌ها را بپردازند، درصد موفقیت تحریم‌ها کاهش خواهد یافت.
در خصوص شاخص بعدی موفقیت در دستیابی به اهداف، تحریم‌ها باید همراه با چانه‌زنی دیپلماتیک باشند.
تحقیقات «جرج لوپز» استاد اندیشکده مطالعات صلح نشان می‌دهد که تحریم‌ها زمانی کارسازند که در چارچوبی از چانه‌زنی اعمال شوند. پیشنهاد لغو تحریم‌ها اهرم خوبی برای چانه‌زنی و رسیدن به مصالحه است. این وضعیت در مذاکرات توافق صلح «دایتون» ۱۹۹۵ زمانی که پیشنهاد رفع تحریم در ازای پذیرش حل و فصل و راه حل سیاسی توسط صربستان مطرح شد، برای پایان دادن به سیاست‌های تهاجمی موثر واقع شد.
این رسانه وضعیت کنونی ایران را موفقیت دیپلماسی در رسیدن به توافق هسته‌ای خواند و نوشت: آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تاکنون ده مرتبه پایبندی ایران به برجام را تایید کرده است.
نویسنده تاکید کرد: «به عقیده من اعمال تحریم‌های یک‌جانبه رویکردهای چند جانبه را که کارسازند به محاق برده و شانس کمی برای پیروزی دارد. شاید سیاست‌مداران درباره تهدید به تحریم، حرف بزنند اما سیاست‌های آنها در صورتی که به سختی اجرا شود یا گران باشد، ضعیف خواهد بود. تحریم‌ها در صورتی که بخشی از یک اقدام دیپلماتیک چندجانبه نظیر آنچه در دوران اوباما اتفاق افتاد باشد، قدرت دستاروردهای بزرگی را در مذاکرات به دست می‌آورد.»
این رسانه تاکید کرد: «دولت ترامپ فکر می‌کند می‌تواند به تنهایی در سیاست خارجی پیش برود اما سیاست‌هایی نظیر منع اشاعه سلاح در قالب همکاری‌های چندجانبه امکان‌پذیر است.»
